Do filmu nie miałem zastrzeżeń przez sporą jego cześć. Byłem urzeczony świetnymi zdjęciami – ich przemyślaną kompozycją, interesującą grą światłocieniem, wszechobecnym dymem, stonowanym kontrastem, dzięki czemu nastrój filmu był taki chłodny i surowy. Naprawdę dobra robota, wręcz czuło się to suche powietrze z filmu.
O dziwo, świetnie spisał się też Billy Bob Thornton – jego minimalistyczna postać, trzymająca cały film jedną zamyśloną miną i niewielką liczbą kwestii mówionych wydawałaby się stworzoną tylko i wyłącznie dla niego. Wypadł idealnie.
I na koniec historia, będąca podstawą całego filmu – jest przemyślana, inteligentna, podsycana miejscami charakterem braci reżyserów: znajdą się tu i niezłe dialogi, i niecodzienne scenki.

Do tego momentu zastrzeżeń nie miałem, wszystko przebiegało we właściwym porządku. Jednak w pewnym momencie zorientowałem się, że materiał się wyczerpał. W filmie jest to dosyć wyraźnie zarysowane, po prostu widać że jakieś 40 minut filmu jest tu dopchane na siłę. Można tu zaobserwować to samo co w przypadku „Brudnego Harry’ego”: film się kończy... Ale twórcy odświeżają kotleta jeszcze raz, dla jaj. Wątki z pierwszej części zostaną zwyczajnie powtórzone, chyba tylko po to, by film nie zakwalifikował się do kategorii krótkometrażówek. I tak fryzjer powtarza za żoną ile się dało. Teoretycznie nie miałbym o to zastrzeżeń – mimo wszystko nadal są w tej drugiej części interesujące sceny (krzesło na białym tle – i już jest dobrze), no i w końcu dzięki temu zabiegowi rozbudowana została rola Scarlett Johansson (tudzież chyba tylko dlatego ją zaangażowali), ale mimo wszystko wolałbym dostać bardziej spiętą historię.

Wspomnieć należy jeszcze o oszczędnej, klimatycznej muzyce: same proste dźwięki, wolne tempo – rewelacja!


6/10