Aktorstwo w tym filmie miażdży. Nie chodzi tylko o postać Jandy, świetną już w "z marmuru", ale o niesamowite ucho i oko aktorów i Wajdy do łapania codzienności. Sposób opowiadania Byrskiej, długie ujęcia scen rozmów między robotnikami, wszystko jest hiperrealistyczne. "z marmuru" był jak wiele starszych filmów, zwłaszcza polskich trochę niespokojny, narracja była bardzo staccato, trcohe przez zdjęcia, troche przez scenaiusz i rezyserię. Myśle, ze te dłuższe "monologi" w "z żelaza", robione na długich ujęciach pozwoliły paradoksalnie ozywić narrację. No w każdym razie genialnych kreacji nie brakuje w całym dyptyku, Radziwiłowicz dostaje brawa podwójne za wykreowanie dwóch tak różnych postaci.