Ja oglądając film, chciwość Montany postrzegałem (z pewnej perspektywy) pozytywnie. Była to chciwość szczera, w przeciwieństwie do ludzi wokół niego, nie stłumiona lękiem. Montana potrafił brać to czego chciał. Problemy zaczęły się, gdy wziął już tego bardzo dużo. Kiedy nie miał jeszcze nic do stracenia, był posłuszny tym ludziom, dzięki którym mógł zarobić. Jego nieskażona lękiem szczerość i arogancja, była cechą, która dawała mu szacunek u pracodawców. Gdy Montana chciał coraz więcej i więcej, jego niepochamowana odwaga, by brać to czego chce, zaczęła tworzyć wokół niego coraz więcej wrogów.

Montana był szczery ze swoim ego. Film skłania do refleksji nad możliwościami zaspokojenia ludzkiego poządania. I sprawia że pytamy co tak naprawde przynosi w życiu szczęście. Montana potrafił zdobyć to do czego wszyscy dążą a czego często boją się wziąć, bo nie ryzykują. Jegnak gdy to zdobył zaczął płacić srogą cenę swojego "szczęścia". Głównie lęk przed stratą oraz konieczność brnięcia w "ciemną stronę mocy" by utrzymać to co posiadł, za cene utraty innych wartości.

W moim odczuciu film nie był "czarno biały" w określeniu tego co jest dobre a co złe. Montana mimo wszystko potrafił postawić honor ponad chciwość. Można się zastanawiać co tak naprawdę było przyczyną jego upadku. To tak na świerzo po oglądnięciu - zapraszam do dyskusji.