Po raz pierwszy Czarne Lustro nie obiega daleko w przyszłość. Przyszłość jest teraz, to przerażające, ale sami stajemy się uczestnikami czarnego scenariusza. To my jesteśmy Czarnym Lustrem.

Jaki wpływ na przyszłość mają nasze decyzje, co się dzieje w momencie podjęcia decyzji. Czy podjęliśmy je samodzielnie? Czy mamy wpływ na cokolwiek?
Gdzie popełniliśmy błąd i czy możemy go jeszcze naprawić?
Na te pytania odpowiedzi możemy szukać w naszym codziennym życiu. Możemy analizować swoje wybory i wyobrażać świat, który istniałby przy odwrotnym wyborze. Możemy sobie wyobrażać albo odpowiedzi możemy szukać w tym filmie. Co wybierasz? Ja po raz kolejny, nacisnę PLAY!
Historia pokazana w filmie jest bardzo prosta. Mimo to widz zostaje nią pochłonięty, w pewnym momencie zaczyna czuć, że to jego wybór doprowadził bohatera do obecnej sytuacji. My, jako widz stajemy się niejako Bogiem dla nastoletniego Stefana, młodego programisty, który tworzy grę, w której gracz będzie podejmował decyzję, co za tym idzie będzie mógł zmieniać fabułę i losy bohatera gry.
My zaś przejmujemy opcję gracza, tylko, że sterujemy młodym programistą.
A czy nami ktoś steruje? Czy wybory, które dokonujemy faktycznie przyczyniają się do zmiany fabuły filmu? W jakim stopniu i jak bardzo możemy zmienić koniec historii.
Wszystkie odpowiedzi na te pytania są zawarte w filmie. Natomiast te odpowiedzi zaczynają zadawać pytania w odniesieniu do naszego życia.
Jak skończy się nasza historia? Jaki mamy wpływ na zmianę swojej przyszłości ?

Jak dla mnie ten film w bardzo dobry sposób się nami bawi i pokazuje jak łatwo możemy popaść w syndrom Boga. Boga?