Wielkiego kina nie ma, ale spełnia swe zadanie jako element historii, który trzeba znać.

Widać, że Krazue poszedł śladami Wajdy i jego „Katynia” – oprócz wstrząsającego realizmu w scenach kulminacji pacyfikacji, postanowił opowiedzieć o innych ofiarach, których nazwisk nie znajdziecie na pomniku – o matkach, żonach, dzieciach, których koszmar po stracie najbliższych został dodatkowo, przeraźliwie spotęgowany (pochówki w nocy, wywózki poza miasto). Zapewne pojawią się zarzuty że Krauze starał się upchnąć 3 fabuły w jednej, ale to naprawdę udany zabieg. Warto spojrzeć na znane wydarzenia z innych perspektyw...

Moja ocena = 6/10

"Śmierć jak kromka chleba" K.Kutz nakręcił w 1994 r i wtedy ten film rzucił mnie na kolana , podchodząc do Czarnego czwartku liczyłem na znacznie więcej. Technika w końcu mocno poszła do przodu i podejrzewam że budżet tez miał większy niż K.Kutz w 1994.
Poprzeczka dla takiego kina jest już znacznie wyżej zawieszona , panu A. Krauze zabrakło wiele żeby się do niej nawet zbliżyć.