Mocna, surowa sensacja klasy b. Można by „Czaws wilków” określić mianem „heist movie”: mamy tu bezwzględny gang rabusiów i właściwie wszystko kręci się w Okół skoków i ucieczki przed policją, reszta wątków jest bardzo oszczędna. Rabuś to w sumie dość delikatne określenie dla zdeklarowanych bandytów, napadających banki, konwoje, mordujących niewinnych ludzi, pałających nienawiścią do policji i dążących tylko i wyłącznie do osiągnięcia własnych celów. I tacy ludzie są naszymi bohaterami. Przywódca szajki jest przy tym szkolnym kolegą detektywa prowadzącego ich sprawę. Ot, taki smaczek. Obsada jest przyzwoita – przekonująca i charyzmatyczna. Klimat miejscami jest naprawdę świetny, zwłaszcza pod koniec. Sceny akcji, jak to we włoskich i francuskich filmach akcji z tamtych lat, są bardzo zacne.
To co kuleje to przemoc, ze strzelaninami na czele. Są strasznie cienkie i nieprzekonujące – zbyt ciche odgłosy wystrzałów, za mało krwi itp. Wygląda to nieco tandetnie. Nie to, żeby tego typu elementy był aż tak ważne, ale tutaj było tego sporo, w filmie przemocy jest dużo i klimat jest dość brutalny, tak więc wypadało by, żeby sceny tego rodzaju wykonane były staranniej. Drugi mankament wynika trochę z charakteru filmu i takich, a nie innych, bohaterów. Nie wiele tu napięcie i emocji, bo ciężko odczuwać jakąkolwiek empatię. Mimo to atmosfera w niektórych scenach naprawdę bardzo fajnie się zagęszcza. Warto jeszcze zaznaczyć, że bliżej mu chyba do włoskich sensacji, niż francuskich kryminałów – da się odczuć, że reżyser jest Włochem.
Ogólnie rzecz biorąc jest to całkiem niezły film sensacyjny, dobrze się go ogląda. Dla fanów gatunku.