Dużą zaletą tego obrazu są znakomite zdjecia oczywiście czarno-białe (przez to bardziej realistyczne i szare jak życie w blokach) i scenografia. Zadbano nawet o najmniejsze detale. Oglądając Cześć Tereska miałam wrażenie, że pokazana w nim historia rozgrywa się pod koniec lat 80-tych, jednak można było dostrzec drobne szczegóły wręcz detale również z czasów obecnych. Tym samym odbieram to jako uświadomienie widzowi, iż to co się tam wydarzyło mogło dziać się kilka, kilkanaście lat temu, jak i dzisiaj. Jest to jednak przerażajace, że nie jest lepiej tylko gorzej, nic nie zmieniło się na lepsze w życiu takich ludzi. Oto Polska właśnie!
Na uwagę zasługują równiez świetne kreacje aktorskie, zarówno zawodowych aktorów jak i amatorów, jednak patrząc na tych drugich widzimy, że oni wcale nie grają lecz tacy poprostu są i to jest jeszcze bardziej poruszające. Cześć Tereska jest filmem perfekcyjnym, mamy tu ciekawą i realistyczną historię, świetne zdjęcia, znakomitą obsadę i jeszcze parę rzeczy, które czynia ten film parwdziwym choć przerażającym porteretem polskiego społeczeństwa. Robert Gliński pokazał, że można nakręcić znakomity polski film bez ogromnego budżetu. Mam nadzięję, że dzięki takim ludziom jak on polskie kino nie sięgnie dna.