Mariutka (Izolda Izvitskaya) jest zagorzałą zwolenniczką rewolucji. Podczas toczącej się w Rosji wojny domowej, wykorzystując swe nieprzeciętne zdolności snajperskie, zastrzeliła już czterdziestu wrogów. Kolejnym miał być "biały" oficer, ale tym razem kula minęła cel. Nieprzyjaciel dostał się do niewoli.
Mariutka otrzymuje nowe zadanie: ma odtransportować cennego więźnia do sztabu "czerwonych". Porucznik Gawarucha-Otrok (Oleg Striżenow) posiada informacje, które mogą zaważyć na wyniku walk w Kazachstanie. Na Morzu Uralskim konwój zostaje zaskoczony przez burzę: toną wszyscy z wyjątkiem dziewczyny i jej więźnia. Uratowani trafiają na bezludna wysepkę. Bohaterowie, pozostawieni sobie samym, pomału wychodzą z kokonów wzajemnych uprzedzeń i antypatii. Pojawia się miłość. Jednak wojna toczy się dalej, choć kochankowie nie chcą o tym pamiętać.

Trwa rewolucja. Fanatyczna czerwonoarmistka Mariuta (Izolda Izwickaja) niejako wbrew sobie zakochuje się we wrogu, „białym” poruczniku (Oleg Striżenow). Przez moment wydaje się, że miłość może być silniejsza niż nienawiść i nieugięta rewolucyjna postawa... Ideowy przeciwnik nie jest tu demonem zła ani kimś godnym pogardy, jak to bywało w radzieckim kinie za czasów Stalina. Z dzisiejszej perspektywy widać, że los tej pary jest tragedią. Dokonując po raz drugi ekranizacji opowiadania Borysa Ławrieniewa (pierwsza powstała w 1927 roku) Czuchraj stworzył dzieło pełne uwodzicielskiego lirycznego nastroju, niewolne wprawdzie od potknięć i nieuniknionych ustępstw na rzecz panującej ideologii, ale do dziś zachwycające prawdą psychologiczną postaci i wielką siłą emocji.

Mariutka - żołnierz oddziału czerwonoarmistów eskortuje pojmanego w jednej z potyczek białego oficera. Wkrótce klasowe uprzedzenia wypiera rodzące się uczucie. Bieg wypadków rzuca tych dwoje na bezludną wysepkę i wydaje się, że nic już nie stoi na przeszkodzie, by ich wzajemna miłość mogła znaleźć ujście. Idylla jest jednak krótka.