Podpisuję się rękami i nogami.

Ale o czym byłby ten film, gdyby wyciąć wątki partyjne, nawiasem mówiąc wcale nie śmieszne. Jeśli zgodzić się, że śmieszne - trzeba by dodać "i śmieszno i straszno". Dzięki temu filmowi na dobre rozpoczęła się za Bugiem dyskusja o tysiącach żołnierzy, którzy po powrocie z niewoli byli represjonowani. Odwilż na filmie - rzeczywiście ładnie, w sposób symboliczny została przedstawiona. Zaczęła się od cienkiej strużki topniejącego śniegu a już po kilkunastu sekundach kra na rzece pękała z hukiem. Tak jednak było tylko na filmie. Po śmierci Stalina odwilż przebiegała w znacznie wolniejszym tempie. Wódz zmarł w 1953 a film ujrzał światło dzienne w 1961. Wcześniej szans nie było. Towarzysze na partyjnych zebraniach pieprzyli głupoty powodujące ból zębów, ale ja bym tego nie nazwał filmem propagandowym. Czuchraj bardziej demaskował te głupoty, niż uprawiał propagandę.
A że kończy się dobrze? No cóż - dobrze kończy się znacznie późniejsza "Premia" Mikaeliana, ale przecież co miał reżyser powiedzieć, to powiedział przed zakończeniem. Zawsze można zapytać, czy tamten dyrektor z "Premii" w normalnych okolicznościach zagłosowałby przeciw sobie. Jeśli sięgnąć do przykładów z innego obszaru i okresu, to "Świętoszek" Moliera kończy się też pochwałą władcy, ale dopiero po tym jak wszystkie, uwierające prawdy zostały wykrzyczane.
Wracając do Czuchraja - film w swoim czasie był odważny. Broniłbym go przed zarzutem uprawiania propagandy. Przecież nie sposób nie zapytać co by się stało z bohaterskim lotnikiem, gdyby pociąg nagle nie skręcił na sąsiedni tor. A gdyby się to stało któż ponosiłby winę? Daję mu 7 pkt., bo jak na mój gust aktorstwo w wielu miejscach jest do przesady ekspresyjne. Przed wieloma laty nie raziło mnie tak bardzo, ale teraz przeszkadzało.
Pozdrawiam.