Mnie także ta część "Dekalogu" najbardziej się spodobała. Nie tylko z powodu ciekawie opowiedzianej historii - myślę, ze wspaniale ujęto problem ile człowiek potrafi zrobić dla posiadania dóbr materialnych. W przypadku ojca była jeszcze mowa o pasji, jeśli chodzi o synów - to chora mania.

Dokładnie. Inaczej podchodził do tego ojciec, który od podstaw stworzył kolekcję a inaczej synowie, którym znaczki spadły jak manna z nieba. Oślepiła ich perspektywa dużych pieniędzy.

Ja na to patrzę trochę inaczej. Gdyby zależało im tylko na pieniądzach to by tę kolekcje po prostu sprzedali. Tak też na początku chcieli zrobić, ale po tym co powiedział prezes, zrobiło im się głupio i postanowili, że dopóki nie mają poważnych finansowych problemów dopóty zostawią znaczki w spokoju. Później jednak moim zdaniem zaczynają rozumieć pasję ojca. Jak sami stwierdzają, kiedy są zajęci tymi znaczkami, problemy znikają. Zaczynają przeglądać zapiski ojca i czytają je godzinami. To świadczy o tym, że zaczyna ich to wciągać. Na samym końcu robią nie mal to co ojciec. Mianowicie on żył w skrajnie skromnych warunkach i wszystko poświęcił znaczkom (majątek i rodzinę) natomiast oni są gotowi za jeden, jedyny znaczek oddać nerkę. Jeden brat oddaje, a drugi stwierdza że nie wahał by się nawet minuty. To jest chora, ale pasja. Po za tym gdy, wszystko stracili, poszli na pocztę i zakupili znaczki. Czyżby początek nowej kolekcji?

Pewnie tak. Nie sposób nie zgodzić się z tym co piszesz.

Oglądałam wszystkie dekalogi po kolei. Jedne były bardziej ciekawe, drugie mniej. Ale wszystkie miały taką przytłaczającą aurę, że po ich obejrzeniu czułam się zmęczona. Inaczej jest z tą częścią, która ma w sobie jakąś energię i smaczek. Cudowna jest; warto było zostawić ją sobie na koniec ;)

Mam podobne odczucia. Z tą różnicą, że nie czułem zmęczenia po pierwszej części, mimo, że zakończenie było tragiczne.

Mam tak samo:)