Jest taka scena w "Die Leibwachterin", kiedy Johanna zabiera Monę w wolny weekend do pensjonatu nad jeziorem. Tam w pokoju Mona siedząc na łóżku robi takie papierowe origami, coś co kiedyś nazywało się u nas "grą w piekło i niebo". Zwraca się później do Johanny, żeby powiedziała, czy wybiera "piekło czy niebo?". Johanna z lekko drwiącym uśmieszkiem ignoruje pytanie, podchodząc do Mony zaczyna się bawić jej włosami...

To taki drobiazg, ale za każdym razem, gdy widzę tę scenę zastanawiam się, ile jest w niej aktorstwa, a ile prawdziwości życia. Barbara Rudnik już wtedy wiedziała, że jest poważnie chora, zresztą jej zmęczone, podkrążone oczy sugestywnie o tym mówiły. Z pewnością to był dla niej ciężki okres w życiu, gdy dowiedziała się o chorobie i jednocześnie grała Johannę w tym filmie.

sądzę, że grając tę rolę w tej sytuacji dowiedziała się czegoś nowego o sobie. takie chwile zwykle są najbardziej rozwijające. lata pędzą, świat przemija, my przemijamy. dopiero w przypadku realnej wizji odejścia tempo zwalnia, więcej się chłonie.

Próbuję znaleźć wersję z angielskimi napisami, ale nie ma jej już na youtube niestety, a mój niemiecki kuleje. Taki piękny klip znalazłam :
https://youtu.be/4vKS49zm2KU

Ale w klipie jest sama esencja całości :)

Piękna jest ta scena, o której wspomniałaś, gdzie Mona siedzi na łóżku i układa z kartki papieru piekło-niebo, a Johanna podchodzi, całuje ją w czoło i Mona opuszcza rękę, w której trzyma origami. Tyle w tej scenie delikatności.

W tej relacji, między Moną i Johanną - dwiema dojrzałymi kobietami, jest bardzo dużo czułości i delikatności.