Dawno, dawno temu kiedy jeszcze byłam nastolatką, chłopak namówił mnie na obejrzenie Diuny z 1984r. Myślałam, że zejdę z nudów...
Na wieść o nowej ekranizacji przeszły mnie tylko ciarki wspomnienia zmarnowanego życia. A potem ujrzałam Timothée Chalamet'a na plakacie.
Ten chłopak udowadnia, że aktorstwa nie można się nauczyć... nim jesteś albo nie. To niesamowite jak swym spokojem potrafi opanować ekran.

Miałam się już położyć ale chwilę po północy miała lecieć nowa Diuna. Stwierdziłam, że zerknę. Tylko kilka minut i uciekam spać...
Łooo Panie!!!
Jeśli chcesz stać przez cały film z rozdziabioną buzią to zdecydowanie jest film dla Ciebie.
Ten wszechobecny piach czuć w ustach , a niepokój udziela się każdej komórce ciała.
Nie czułam upływające czasu i gdy tak nagle pojawiły się napisy końcowe (serio, serio w bardzo powiedzmy sobie szczerze niefajnym momencie) to krzyknęłam dość głośno przeciągnięte NIEEEEEEEEEEE! Za co uprzejmie przepraszam potomka, męża oraz sąsiadów...