Nowa Diuna - pełna zachwycających scenerii, świetnych efektów. Jednak brak tutaj jest mistycyzmu książki i pierwszego filmu Lyncha. Brak jest charakteru. Brak jest poczucia zżycia się z losami Atrydów, Fremenów. Brak jest nienawiści do Harkonnenów i odrzucenia bezlitosnej polityki Imperatora. Nawet ich bezlitosna polityka żądzy pieniądza wydaje się uzasadniona, a konieczność zachowania władzy przez imperatora jest w pełni zrozumiała. Nie ma buntu humanizmu przeciw temu. A przecież Atrydzi byli tymi z ludzką twarzą. Ich pomoc dla Fremenów była symbolem, zerwaniem z bezdusznością imperium. Tutaj jest sztuczna. Jakby ta dobroć była tylko bo taka jest kalkulacja.

Strach reżysera wzbudzała wiara Fremenów. Momentami stała się niezrozumiała, a nawet groteskowa, gdyż jakby sami jej nie rozumieli, a po prostu trwali w niej jako prości ludzie. A jednak to wiara Fremenów podbiła imperium, jej moc. Coś tutaj w nowej ekranizacji uciekło. Uciekł duch czystej wiary, wiary że może stać się niemożliwe. Wiary niosącej nadzieję.

Film jest ciekawy, jednak jest płaski, jedno wymiarowy, nieco sztuczny.
Warto go zobaczyć. Tym bardziej z miła chęcią powrócę do Diuny Lyncha.