Gdyby był nakręcony przed "Bękartami" być może byłaby dycha. Niestety z powodu "Bękartów wojny" kreacja aktora Waltza traci tym razem na blasku, nie tylko z powodu swojej powtarzalności. W "Django" jego monologi świadczące o zakochaniu we własnym głosie są dla mnie nieco sztuczne. Ekscentryczne zachowania zdegenerowane oficera III Rzeszy, który mając dużą władzę może sobie na nie pozwolić przekonują bardziej. Nie rozumiem z kolei pojawiających się zarzutów, że Tarantino zrobił z tego pastisz, że kwestię niewolnictwa nie potraktował do końca serio itd. To tak jakby mieć pretensje do klimatyzacji w Mercedesie, że nie mrozi mięsa :). Tarantino nie jest od głębokich filmów, Tarantino jest od tworzenia ciekawych, nieszablonowych historii, od zabawiania się różnymi gatunkami, dodawania do gatunków zupełnie nie pasujących elementów i rozwiązań z filmów puszczanych dawniej w amerykańskich kinach samochodowych. Oczekiwania żeby Tarantino wziął się za jakiś temat na poważnie przypomina mi ciągotki aby błazen bądź komik został królem. Jeśli ktoś chce filmu z głębokim przekazem (żeby potem wytykać te lub inne polityczne afiliacje) to niech zapuka pod inny adres niż tarantinowski.