Trzy pary i mężczyzna z klasy średniej spotykają się na sutej i "kolorowej" kolacji u chirurga plastycznego i terapeutki i za jej namową - i nie bez początkowych oporów - na czas posiłku, "odwiązują" się od swoich przenośnych urządzeń porozumiewania się ze światem, godząc się na towarzyską weryfikację przybywających do nich wiadomości, rozmów, obrazków etc. Łatwo się domyślić, że zbuduje to kaskadę bulwersujących i nierzadko kontrowersyjnych ujawnień, a dalej spięć w całkowicie przewidywalnym, aczkolwiek w szczegółach intrygującym ciągu: nie ma wolnych od utrzymywania mniejszych lub większych tajemniczek, perwersyjnych skłonności lub wstydliwych, choć tak czy siak, pożądanych kontaktów czy niby prostego nieujawniania preferencji ergo nic nadzwyczajnego nie dzieje się pod tym słońcem, nawet autorzy, jakby przestraszeni swoją nadmierną śmiałością, porzucają komplikacje i piętrzenie zaskakujących ekspozycji na rzecz akceptacji ludzkich skłonności do ukrywania, niedopowiedzeń i zwykłego posługiwania się postprawdą w wersji rodzinnej podsuwając alternatywny finał. Za dużo teatru i neurastenicznej wymiany zdań, za mało błyskotliwych i dowcipnych puent, ale kobiety są piękne, urokliwe, bogate wewnętrznie, inteligentne, a więc bez niepotrzebnych zahamowań szermują ironią, graniczącą z okruchami sarkazmu, a niektóre, wbrew przyjętej konwencji, pozostają - ku nieskrywanej satysfakcji recenzującego - tajemnicze do końca, a faceci, jak to faceci, nie wszyscy trzymają poziom i niektórzy potrzebują pilnych interwencji terapeutycznych. Powyższe było, jak sądzę, do wykazania od zarania niniejszego projektu. [tehWuer: 6/10]