Seria ma wyraźną tendencję spadkową. Trudno uznać całość jednoznacznie za cykl, gdyż w takim samym klimacie utrzymane są tylko dwie pierwsze odsłony. Trójka to krwawy horror w stylu Wesa Cravena, a IV część bardziej przywodzi na myśl klasyczne filmy o nawiedzonych domach. Choć charakterystyczny dla cyklu humor jest tu widoczny, to reżyser dawkuje go w małych ilościach i nie dorównuje on poziomowi dowcipów z pierwowzoru.
Dom IV nie zaskakuje, miejscami wręcz poraża kretyńskimi pomysłami (scena z pizzą, atak psa-lampy), a wykorzystanie krwawych pryszniców czy dziwnych dźwięków dobiegających z zza ścian było już milion razy. Doceniam jednak aktorstwo, jak zwykle znakomity William Katt, oraz przeurocza i utalentowana Terri Treas w roli głównej. Jest też kilka scen które mogą się spodobać (akurat finał gdy bandziory wchodzą do piwnicy jest całkiem zabawny). Polecam tylko zagorzałym fanom serii.