"Dom na krańcu świata" to całkowita artystyczna porażka. Po części odpowiada za nią zapewne reżyser, debiutant, który ani przez chwilę nie potrafi przejąć kontroli nad materią tworząc przyziemną, twardą i powierzchowną konstrukcję dla opowieści delikatnej, pełnej uczuć. Jednak moim zdaniem błąd tkwi w scenariuszu. Gdzieś zaginęła głębia widoczna w książce. Film staje się zbiorem epizodów zupełnie ze sobą nie powiązanych. Od czasu do czasu pojawiają się mocno literackie monologi, brakuje za to spoiwa, które łączyłoby bohaterów. Przez to nie czułem emocji, nie czułem więzi. Ich rany, bolączki, lęki i obawy nie istnieją, choć czasem zdarza się bohaterom o nich wspominać. I to zaskakuje, bo przecież autorem scenariusza jest autor książki. Kto jak kto, ale autor powinien chyba lepiej czuć swój tekst. Tymczasem wszystko to, co istotne w książce Cunninghama, ba, co istotne we wszystkich jego książkach, tutaj nie ma racji bytu. I nie pomaga niezła gra aktorska (przede wszystkim Robin Wright Penn) ani interesujący soundtrack. Film nudzi i irytuje stając się pretensjonalną opowieścią o niczym.