(...) Tak, jak „The Living End” było wariacją na temat „Thelmy i Louise”, tak „Doom Generation” przypomina „Urodzonych morderców”. Zresztą nie tylko. Oś fabuły oscyluje wokół wątków znanych już między innymi z „Badlands” czy „Kalifornii” Dominika Seny. „Stracone pokolenie” to więc nihilistyczne kino drogi, gorzkie w swej wymowie, choć niepozbawione też abstrakcyjnego humoru (vide: pomysł z gadającą, uciętą głową). Wśród zgubionych bohaterów najbardziej wyróżnia się Amy: to dziewczyna o niewyparzonej gębie, znudzona przygodą, prawie zawsze pogrążona w melancholii. Twierdzi, że Miasto Aniołów „wysysa” jej duszę, szuka z niego ucieczki. Sztuką samą w sobie okazuje się jej zdolność do rzucania kwiecistymi obelgami oraz znieważania innych na setki różnych sposobów. Prawie wszystkie kreacje aktorskie są w „Doom Generation” brawurowe, ale to, z jaką gracją poruszają się w swoich rolach Schaech, Duval i zwłaszcza McGowan, sprawia, że do filmu chce się wracać po wielokroć. Atrakcyjność zapewniają też „Pokoleniu” liczne występy cameo: w epizodach zobaczymy choćby Parker Posey, Nicky’ego Katta i gwiazdorów porno z Zakiem Spearsem na czele.

Film może i zniesmaczył Rogera Eberta, ale od strony wizualnej prezentuje się wręcz oszałamiająco – zwłaszcza gdy weźmiemy pod uwagę jego niski budżet. Nakręcony na taśmie 35 mm, z jednej strony zasługuje na odrestaurowanie, z drugiej zaś czaruje „archaicznym” urokiem (budzi wspomnienia takich pozycji, jak „Jeffrey” czy „Paris is Burning”, nie wspominając już o wcześniejszych dziełach reżysera). Araki świetnie manewruje zarówno przestrzenią planu zdjęciowego, jak i jego oświetleniem. Kolejne kadry toną w nasyconych czerwieniach i błękitach, a wystrój pomieszczeń (hotelowych pokoi, przydrożnych barów) podyktowany jest palącym surrealizmem. Nawet scena, w której Xavier onanizuje się, podglądając Jordana i Amy w wannie, a potem spija z dłoni płyny ustrojowe, nosi znamiona eleganckiej. Spośród wczesnych produkcji Arakiego to właśnie „Doom Generation” najbardziej imponuje z technicznego punktu widzenia. (...)

Pełna recenzja - #HisNameIsDeath