To pewnie bym nawet nie spojrzała na ten film. Pamiętam, że oglądałam go w wieku 12 lat i już wtedy wydawało mi się, że nie jest to najlepszy film świata. Teraz, oglądając go drugi raz widzę, że się nie pomyliłam i że ogólnie musiałam być bystrym dzieciakiem. Jedyny element, który robi wrażenie to Dracula Butlera, przy czym mogę nie być obiektywna. Ale zastanawiam się, jaki jest sens przenosić legendę do współczesności, skoro poetyka postaci zostaje bez zmian. Dracula w tym filmie jest dziewiętnastowiecznym dżentelmenem, nie pasuje do nowego millenium. A już ta cała afera z Judaszem (khe khem) brzmi jak wymysł jakiegoś uczestnika warsztatów pisarskich, który bardzo chce zaskoczyć profesora -.-