I chociaż z pewnością nie jest zrobiony aby przywołać uśmiech na twarzy widza, ma w sobie coś co sprawia że człowiek zadaje sobie pytanie. Czym tak naprawdę dla niego jest szczęście?

Z własnego doświadczenia i z innych źródeł wiem, że szczęście jest w nas samych. Że jego korzeń znajduje się w naszym umyśle. I do nas należy jego pielęgnacja czy też coraz częściej w ogóle odnalezienie... Nasze myśli kreują nasz świat - mawiał Budda. W tym jednym zdaniu zawarta jest prawda i recepta na wszystko. Na szczęście, na miłość, spełnienie, życie chwilą, dostrzeganie piękna w prostocie, bycie wdzięcznym za życie.

Film sam w sobie jest tego doskonałym przykładem. "W Paryżu ludzie czują, że żyją". Jedna myśl, która rzuca czarny cień na wszystko wokół. Niszczy zdolność odczuwania szczęścia TU I TERAZ. Żyjemy tym w co wierzymy...

Dla przykładu marząc o wielkiej i idealnej miłości, widząc ją oczami wyobraźni, tak naprawdę narzucamy sobie pewien tor którym musimy podążyć. Jedyny tor który da nam te miłość. A tak naprawdę nieświadomie likwidujemy wszystkie inne które w życiu naturalnie mogłyby się pojawić. Którymi moglibyśmy pójść. Kierując się czystym zewem serca, emocją czy uczuciem.

Im bardziej kreślimy sobie szkic rzeczywistości, pragnień, oczekiwań, tym bardziej stajemy się niezdolni do tego żeby widzieć świat takim jakim naprawdę jest.

Wiedza o tym, sama w sobie jest pierwszym ogromnym krokiem do zmian ku lepszemu. Ku obudzeniu w sobie naturalnych zmysłów. Czerpania życia z samego życia...

Mam nadzieję, że przynajmniej część z Was czuje podobnie.

"The purpose of life is a life of purpose"