No właśnie, mamy wielowarstwowy film. Z wierzchu mamy amerykańskie przedmieście i jego duchotę, zaklamanie, schematyzm, dla nas niewiele z tego wynika.
Ciekawszy jest watek ucieczki - Paryz, choroba psychiczna, samobójstwo. Ten sam motyw, z kilku ujęć. Myślę, że identyfikując sie z bohaterami filmu, trudno nie popaść w przygnębienie. Ale czy tylko po to powstaje taki obraz, żeby się z kimś na siłę utożsamić ? Może lepiej przejrzeć się w nim, zobaczyć swoje niedoskonałości, żeby trochę odmienić widzenie świata ? Jeśli ktoś potrafi uchwycić bezsens wszelkiej ucieczki - to dlaczego nie potrafi w to uwierzyć ? Może warto. Jeśli film nie pokazuje gotowych rozwiązań, reżyser nie klepie po ramieniu na pocieszenie, nie znaczy wcale, że uwziął się, żeby ciebie i mnie pognębić. Może znaczy że mówi "zastanów się chłopie, czy chcesz dalej to tak ciągnąć". To jest ta chwila i to miejsce, żeby wszystko zmienić !

Pytanie tylko, czy faktycznie mamy tu do czynienia z diagnozą wskazująca na "bezsens wszelkich ucieczek"? Może raczej z odwiecznym rozdarciem miedzy chęcią stabilizacji i zakotwiczenia a podskórnym swędzeniem, że może tam, gdzieś indziej, czeka na nas lepszy świat.