Jakże się mam nie zgodzić? Prawda i tylko prawda.
Film na mnie wpłynął fatalnie. Nie wiem czego w nim brakowało, ale wiem, że na pewno brakowało (muzyka? ruch? tempo? - może wszystkiego na raz i jeszcze tego "czegoś"). Połowa filmu tak koszmarnie mdła, że film przelatywał gdzieś obok mnie. Nic nie przykuwało moich zmysłów. Podgłośniłam dźwięk, co by zagłuszył wszechogarniającą nudę. Czy pomogło? Raczej uświadomiłam sobie, iż jestem bardzo cierpliwą osobą skoro wytrwałam (wbrew powszechnej, w tym własnej, opinii). Dopiero ta ciąża (o dziwo!) przykuła moją, powiedzmy, uwagę...
Sztuczne, bez życia dialogi mnie dobijały. Powiem tak na marginesie, że gdybym usłyszała taką mowę o "szkodliwości" aborcji od własnego męża, to sama usunęłabym to dziecko (a jestm w gruncie rzeczy za prokreacją - sama mam wesołą trójeczkę ;)), a następnie uciekłabym gdzie pieprz rośnie (do Paryża? - choć tam ponoć pieprz nie rośnie). Film dołujący, sztuczny. Na korzyść przemawia jednak (jak dla mnie) gra aktorska Pani Kate Winslet. Poradziła sobie z przekazem. Smutna, niespełniona kobieta z egoistycznym mężem, stojącym nad nią niczym kat nad grzeszną duszą.
Film, wdług mnie, zasługuje tylko na 4/10, no, powiedzmy 4 z plusem dla Pani Winslet. Był naprawdę poniżej moich oczekiwań.

Ps. Ta wypowiedź jest iście subiektywna. Zamiast krytykować mnie, postarajcie się, drodzy przeciwnicy zareklamować dobrze film, o ile uważacie, że zasługuje on na reklamę. Ja nie polecam