Film obejrzany podczas wczorajszego wieczoru, tak naprawdę z musu.
I obejrzany z wielka uwagą. Nie trudno po pewnym czasie oglądania nie mieć chociaż jednej myśli w postaci "Titanic, 15-20 lat później, gdy oboje przeżywają, a wszystko zaczyna się walić na lądzie". Burzliwy związek, który przez otoczenie zwany jest idealnym. Wzorowa rodzina, model 2+2, mąż pracuje, żona sprząta dom i własny umysł. Czemu nie wieść takiego życia dalej? Bo Kate Winslet, bohaterka imieniem April ma dość duchoty, "beznadziejnej pustki" i braku perspektyw. Każdego z nas to wykańcza, dla każdego jest to wielki problem w życiu codziennym, ale kiedy przychodzi co do czego, niewielki procent z Nas potrafi się do tego przyznać, powiedzieć to na głos i w efekcie, spróbować to zmienić. Brak porozumienia, stłumione emocje sprawiają, że idealne fundamenty rodziny Wheelerów zostają rozbierane do szkieletu, obnażając ich słabości. Obraz wyjątkowo poruszający, momentami przesada DiCaprio zostaje wyrównana przez profesjonalizm gry Kate Winslet, która jest istnym spoiwem na ekranie. W tle muzyka T.Newmana, wszystko zaczyna nabierać sensu i dramatyzmu. Mało jest w dzisiejszych czasach filmów m które skłaniają do namysłu. Ten nie jest majstersztykiem, nie jest perełką, wśród morza pełnego trefnych wyrobów, ale potrafi jeszcze skłonic widza do przemyśleń, czy aby jego życie nie jest jałowe, czy nie zakończy się jałową śmiercią i brakiem jakich kolwiek doświadczeń w "drodze do szczęścia".