Ten film jest bardzo dobry i bardzo smutny. Wyszłam z kina strasznie przygnębiona. Podobało mi się to, że pokazuje prawdziwe życie. A gra aktorów była naprawdę świetna. Kate należał się Złoty Glob.

też mi się tak wydaje. w sumie nie zamierzałam obejrzeć tego filmu, ale po tym jak Kate dostała nagrodę, stwierdziłam, że chcę zobaczyć czy jej się należała. i teraz już wiem, że tak. zresztą za "the reader" też, bo świetnie wypadła w tamtej roli.
jest smutny, bo np. we mnie znowu obudziły się myśli, że nie chciałabym tak skończyć, jak bohaterowie filmu albo jak moi rodzice - dwie osoby żyjące obok siebie, a nie ze sobą... chyba ten lęk odpycha mnie od poważnych związków. tzn. trudno też myśleć o poważnym związku, kiedy ma się 20-parę lat, ale tak czy inaczej nie wyobrażam sobie tego... i uważam, że dzieci tylko dodatkowo wszystko komplikują, bo jest taki moment (i w filmie i w zyciu), kiedy przestaje się żyć dla siebie, dla małżeństwa i bycia ze sobą, a zaczyna się myśleć o tzw. "dobru dzieci" i zaczynają się wybory, które niekonicznie zawsze dobrze się kończą. i mimo że miało byc dobrze, to dzieci cierpią na tym najbardziej... nigdy nie jest się gotowym na dzieci, ale trzeba być przynajmniej świadomym swoich wyborów i ich konsekwencji.
April naprawdę zaimponowała mi tym, że była gotowa rzucić wszystko i spełnić marzenia męża, bo wiedziała, że to jest szansa na zmianę dla nich wszystkich. Przynajmniej podjęła jakieś działanie, kiedy Frank wolał trwać w tej beznadzieji. A Frank to tchórz, no może nie do końca, ale wybrał łatwiejszą i wygodniejszą opcję. A to nigdy nie przynosi szczęścia...