Podchodziłam do tego filmu troszkę jak pies do jeża, a zrobił na mnie bardzo dobre wrażenie! Chociaż "dobre" to nie jest odpowiednie słowo, bo pozostawił mnie bardzo przygnębioną. To jest smutna historia. I tak naprawdę, gdyby ją streścić, wyszłoby coś banalnego, ale tutaj siła nie tkwi chyba w fabule jako takiej, ale w odpowiednio rozłożonych akcentach (w żadnym momencie nie stwierdziłam przegięcia, grania na naszych uczuciach czy sentymentalno-dramatycznej taniochy, ale dyrektorem filmu jest Sam Mendes, pan od American Beauty, więc nie bądźmy zdziwieni) oraz w grze głównej pary aktorów. Ja nie przepadam ani za DiCaprio (na szczęście zaczął się wreszcie starzeć!), ani za Winslet, a podobali mi się, a napięcie między nimi i dramatyzm niektórych scen były niesamowite. I myślę sobie, tak sobie wyobrażam, że gdyby zagrała tutaj para jakichś moich ukochanych aktorów, to umarłabym ze szczęścia.
Bardzo podobała mi się postać wariata - to taki częsty, ale ulubiony przeze mnie motyw, gdy to szaleniec albo dziecko wiedzą najlepiej, o co chodzi, i nie mylą się. A morał całości? Najogólniej jak można: spełniajcie swoje marzenia, ludzie, bo inaczej może skończyć się to bardzo bardzo źle. Smutny film.