Post-apokaliptycznego wizja świata, jakże daleka od fajerwerkowego Pojutrza czy by nie szukać daleko w czasie, 2012, stworzona na potrzeby filmu wydaje się "atrakcyjna". Wystylizowany Viggo też wywiązuje się ze swojego zadania, pewnie dzięki "obieżyświatowemu" doświadczeniu, dobrze. Problem rozpoczyna się na wysokości retrospekcji gdzie pojawiająca się tylko przez chwilę Theron drażni. Podobnie z klimatem, który niby jest ok, ale taki „po amerykańsku”. Ja nie wymagam felliniowego Miasta Kobiet czy Casanovy, ale wystarczy zwrócić uwagę jak to wszystko odbywa się w rosyjskiej Wyspie. Jak cisza i bycie sam na sam z myślami można przełożyć na język filmu. Trzeba jednak przyznać, że jak na Hollywood jest poprawnie.