Największą siłą filmu jest właśnie doskonale wygrany kontrast pomiędzy tym, co uznajemy za szczęśliwy byt a następującymi wydarzeniami. Freelingowie są niczym rodzina z reklam bądź seriali w stylu „Cudownych lat” – żyją w pięknej, pastelowej okolicy, gdzie zawsze świeci słońce a największym problemem jest pilot do telewizora, który nadaje na tych samych falach, co pilot sąsiadów. Twórcy filmu w sposób perfekcyjny portretują nam ten świat, budząc wręcz tęsknotę za idylliczną egzystencją w rzeczywistości, gdzie każdy dzień zdaje się być sobotą. Dzięki temu następujący chwilę później koszmar przeżywamy ze zdwojoną siłą, marząc, by już się skończył a my wraz z filmową rodziną powrócimy do codziennej beztroski. Zamiast tego obserwujemy naszych bohaterów na granicy psychicznego wyczerpania, a ich reakcje na kolejne upiorne zdarzenia przeżywamy bardziej, niż sam widok serwowanych nam okropności. Wystarczy przypomnieć sobie małego Robbiego, który z paraliżującego przerażenia nie jest w stanie wydobyć z siebie głosu czy też Carol Anne, która widząc symptomy powracającego znów zagrożenia, bezsilnym, dziecięcym głosikiem prosi: „już więcej nie”. Te krótkie sceny są emocjonalnymi majstersztykami, dowodzącymi niezwykłej sprawności i świadomości z jaką reżyser porusza się w gatunku kina lęków. Sam katalog koszmarnych atrakcji, serwowanych nam przez twórców, również robi wrażenie. Wychodząc z założenia, że strach przeważnie towarzyszy nam w codziennych, zwyczajnych miejscach i sytuacjach, bezbłędnie wykorzystują popularne fobie i lęki, by szarpać nam nerwy. Nie musimy obserwować otwierających się grobów czy upiornych straszydeł, by nasz poziom adrenaliny gwałtownie się zwiększył. W odpowiednich okolicznościach wystarczy dziura w ogródku wykopana z myślą o basenie, niepokojąco wyglądająca zabawka czy stare, sękate drzewo za oknem. Być może minusem filmu jest zbytnia dosłowność w ukazywaniu kolejnych ataków sił paranormalnych - nie od dziś wiadomo, że potwór tym jest straszniejszy, im dłużej jego twarz pozostaje w cieniu. W tym przypadku twórcy dali jednak upust swojej wyobraźni i pozwolili pobawić się specjalistom od efektów specjalnych, które to niestety dziś budzą już raczej sentymentalny uśmiech niż prawdziwą trwogę. Powaga reakcji bohaterów na nieco topornie szarżujące zabawki w dziecinnym pokoju wymaga bardzo silnego zawieszenia niewiary oraz wyrozumiałości dla nieco już sędziwego dzieła. Niemniej wciąż pozostają jeszcze takie perełki grozy, jak scena z nieodpartą chęcią jednej z bohaterek do uchylenia drzwi pokoju, w którym dzieją się wszelkie koszmarne zdarzenia czy moment zaglądania pod łóżko w poszukiwaniu zaginionej zabawki. To małe arcydziełka suspensu, świadczące o wielkim talencie twórców w napędzaniu widzom stracha! Podsumowując – mamy do czynienia z „lekturą obowiązkową” , którą każdy miłośnik horroru znać powinien. Nie wszystkich obraz jednakowo przerazi – dla niektórych pozostanie raczej straszną bajką o duchach z podmiejskiej dzielnicy, upiorną wersją „E.T.” – familijnej opowiastki o zetknięciu z tajemnicą, tym razem nie tak uroczą, jak w przypadku spielbiergowskiego kosmity, niemniej nadal to jeden z najwybitniejszych przedstawicieli kina grozy. Film, wokół którego narosły legendy – zarówno te z planu filmowego, sugerujące, że jest to film wyreżyserowany właśnie przez Spielberga, a podpisany Tobe Hooper występuje jedynie w roli figuranta, jak i te z poza planu o budzących grozę tajemniczych zgonach członków ekipy, w tym grających w filmie dzieci. Film, który doczekał się dwóch kontynuacji oraz remakeu, inspirujący innych twórców gatunku, wytaczający nowe szlaki i wprowadzający horror w zupełnie nową scenerię. Dzieło ze wszech miar klasyczne.