Poltergeist, czyli jeden z pierwszych horrorów, jakie dane mi było oglądać. jak i nie pierwszy. za gówniarza straszył niemiłosiernie i nie dawał spać po nocach - światło musiało być zapalone, ale i to nie zawsze się sprawdzało. oglądając to dzisiaj pozostała jedynie odrobina napięcia i bardziej interuje mnie fabuła, która też nie jest jakimś diamentem wśród gówna. film posiada bardzo dobrą końcówkę, na którą składa się totalna rozpierducha. wszystko lata, trzęsie się, wyłazi spod ziemi itp. a i nawet sama scena końcowa jest dobra - taka z humorem. i właśnie ten humor, który został wpleciony w niektóre dialogi, zwłaszcza błyskotliwe odpowiedzi dziewczynki, stanowi dodatkowy plus filmu. oczywiście nadal są tu dobre sceny, żeby nie było, ale jakoś z biegiem lat wypaliły się i niestety nie straszą już (jeśli w ogóle straszą) jak kiedyś. wolę wspominać ten film z perspektywy dziecka i jakie wówczas robił na mnie wrażenie. dla mnie jest to wielki klasyk i mam do niego wielki sentyment
+2 oczka wyżej za sentyment i wywołaną w dzieciństwie traumę