Wybierając się na "Dunkierkę" byłem przekonany, że trafię na film doskonale zrealizowany, ze świetnymi zdjęciami, dobrze dopasowaną muzyką, bo okraszony znakiem jakości Nolana. I pod tym względem zdecydowanie się nie zawiodłem, to wszystko faktycznie było. W "Dunkierce" zabrakło mi natomiast czegoś ekstra, czegoś, co pozwoliłoby mi po jakimś czasie wrócić do tego filmu z entuzjazmem. Bo ok - jest w zasadzie ciągła akcja, jest faktycznie świetne ukazanie strachu przed śmiercią i to, jak jest ona dla tych ludzi nieunikniona; niemniej jednak nie dostrzegłem w "Dunkierce" niczego, czego nie widziałbym już gdzie indziej. Zastanawiam się tylko, czy kluczowej roli nie odegrała tu sama tematyka - wydaje mi się, że faktycznie mogło być trudno opowiedzieć o Dunkierce w jakiś wiele ciekawszy sposób, bowiem prawda jest taka, że - jakkolwiek to zabrzmi - nie stało się tam nic spektakularnego, przynajmniej w porównaniu do innych działań wojennych z tamtych czasów. Być może zdecydowanie się na opowiedzenie akurat tej historii nie było najlepszym pomysłem.

I co do muzyki jeszcze - jest obecna przez praktycznie cały film, stanowi doskonałe tło dla tego, co dzieje się na ekranie, nie wychodzi przed szereg. To spora zaleta, niemniej jednak osobiście lubię, kiedy po seansie mogę wrócić do domu i poszukać konkretnego utworu, który wywarł na mnie jakieś większe wrażenie - tutaj tego nie ma. Czułem to wychodząc z kina, nadal czuję to samo po przesłuchaniu oddzielnie całej ścieżki dźwiękowej (no, może poza całkiem niezłym "Supermarine"; w ogóle sceny lotnicze wywarły na mnie największe wrażenie, świetne zdjęcia).

Podsumowując - film nadal dobry, ale jednak mniej niż się spodziewałem.