Odnajdują wzrokiem kuter spoczywający na piaszczystej plaży. Dochodzą do kutra. Nikt do nich nie strzela, wszelako i tak panikują, iż wróg może się chować wszędzie, choćby tuż za pobliskimi kępami traw.
Zamiast więc zbiorowym wysiłkiem natychmiast zepchnąć tę nie tak wielką jednostkę do wody, wszyscy postanawiają schować się pod pokładem kutra i poczekać kilka godzin do czasu, aż przypływ podmyje kuter i woda sama wyniesie ich na pełne morze. Nawet nie przyjdzie im przy tym do głowy by sprawdzić, czy w zbiorniku jest dość paliwa do silnika.
Zatem leżą sobie pod pokładem, starają się być cicho. Pomimo owego bycia cicho, kadłub zaczynają przebijać, wystrzeliwane w parunastusekundowych odstępach czasu kule. Jednym słowem: Anglicy (i jeden Francuz) doczekali się bliskości wroga.
Ja rozumiem, że to tak łatwo mi się teraz pisze na komputerze, że będąc samemu w ich sytuacji niekoniecznie błysnąłbym jakimś lepszym pomysłem, ale jednak . . .

Ten wróg również nie grzeszy błyskotliwością. Zamiast ostrzelać burtę całą kanonadą lub serią (zakładam, że Niemcy chwilowo nie dysponowali bronią ciężką), albo zamiast wpaść jak burza na pokład kutra, otworzyć właz, skierować lufy karabinów w dół wrzeszcząc "Halt! Hände hoch!" - wolą kryć się za wydmą i oddawać zza niej pojedyncze strzały. Ot, żołnierska logika . . . A może po prostu efekciarstwo pana Nolana?