Zaskakującym jest warsztat oraz konwencja, w jakich film został utrzymany. Po pierwsze, wspomniana droga sztuki teatralnej na ekran nie pozostanie niezauważona: lwia część czasu ekranowego zapełnia dialog papieża Benedykta XVI z kardynałem Jorgem Bergogliem. Jedynymi elementy wykorzystującymi możliwości medialne kina są retrospekcje z życia przyszłego papieża, przedstawiające jego początkowe odkrywanie powołania oraz jego postępowanie w czasie tzw. brudnej wojny w Argentynie. Te są oczywiście niezwykle klasyczne, utrzymane w odmiennej kolorystyce i ogląda się je z przyjemnością.

Inaczej jest z pozostałą częścią filmu, opartą na dialogu będącym raczej wykładnią stanowisk obu mężczyzn co do funkcji Kościoła we współczesnym świecie oraz ich wizji jego przyszłości. Kamera przeskakuje z jednej twarzy na drugą, a w momentach gorętszej wymiany zdań, zaczyna drżeć, jak gdyby podkreślając zderzenie dwóch odmiennych światopoglądów. Nie nadaje to jednak wcale teologicznemu dialogowi cech dramaturgicznych: wydaje się jedynie nieudolną próbą urozmaicenia czegoś, co urozmaicić trudno. Merailles próbował wyjść z teatru, ale bez powodzenia: nie miał filmowej koncepcji dla swojej opowieści.

Nawet momentalne próby spojrzenia na instytucję papiestwa przez pryzmat popkultury, gdy sięga po motywy z piosenki ABBA czy szlagier Bella ciao pozostawiają niedosyt: pojawiają się jakby bez pomysłu, sprawiają wrażenie wciśniętych na siłę, a ich celem jedynie uczłowieczenie wywyższonych – identycznie jak wkładając w usta Benedykta XVI kufel niemieckiego piwa i pizzę w finale filmu.

Całość:
ciszekpisze .pl/2019/12/klotnia-w-kaplicy-sykstynskiej/