Typowy film dla lat 60 - kino drogi i wolności. Dziś ogląda się już nieco naiwnie, ale wrażenia robią
zdjęcia, plenery i w ogóle widoki. Fabuła jest taka sobie, właściwie to pretekst do ukazania wyboru
jakiego dokonuje bohaterka. Film jest archaiczny - szczególnie efekty specjalne, styl nagrywania,
muzyka i w ogóle norma, co daje niesamowity klimat. Zniszczony obraz i słaby dźwięk jeszcze go
podsycają. Niektóre zachowania bohaterów są irytujące, żeby nie powiedzieć żenujące. Zachowują
się niekiedy głupio, szczególnie główna bohatera, która niekiedy (poprzez narrację) pokazuje swój
tok myślenia, niczym dzisiejsza gimnazjalistka. Muzyka ujdzie, ogląda się nawet dobrze, chociaż
czasem trochę nuży.