Świetny tekst, jakoś go wcześniej nie zauważyłam :) Zgadzam się z każdym słowem. Sama swego czasu napisałam podobny post, w którym zjechałam ten odpustowy gniot równo z glebą, ale oczywiście jakaś poprawna politycznie oferma zgłosiła go do usunięcia (fakt, były brzydkie słowa ;).
Chaos, patos i pozłacana nędza. Niewiarygodna postać Elżbiety - z kobiety akceptującej rolę królowej pod koniec pierwszego filmu (symboliczne nałożenie maski) zrobili podstarzałą histeryczkę, idiotyczny i niewiarygodny wątek romansowy, bezsensowna rola Rusha (chłop nie miał po prostu nic do grania), spłycony wątek wojny z Hiszpanią i na dokładkę "wzniosła" i "wzruszająca" końcówka z baby born na ręku.
Oryginalnej "Elizabeth" to coś (nie wiadomo co) do pięt nie dorasta i lepiej, żeby nigdy nie powstało.

:)
Podzielam zdanie. Jak lubię "Elizabeth", tak "Złoty wiek" stał się zachowawczym, miejscami nieznośnie przelukrowanym tworkiem. Co prawda reżyser twierdzi, że chciał konwencji operowego patetycznego tragicznego przegięcia i przez cały film to tego dąży - co niewątpliwie mu się udało - na zgubę filmu. Pominę już mijanie się z prawdą historyczną - w "Elizabeth" również "ponaciągano" pewne sprawy, ale przynajmniej z gracją. Jedna nieszczęsna Blanchett, nie może uratować całego filmu. Drugi świetny aktor w tym filmie to Rush, który się niestety marnuje, mając tak niewiele do roboty. Wrogi władca hiszpański śmieszy, a nie straszy - to wg mnie podstawowy minus.
Plus filmu - Rhys Ilfans.
Sir Raleigh, z żalem stwierdzam, że wnosi niewiele - sympatyczny wygląd i ciepły głos, to trochę mało.
Zabrakło tej odwagi, jaką prezentowała część I, mroczności, poczucia, że wróg rzeczywiście zagraża, zabrakło tej siły, która wciąga w akcję. Zdjęcia też stały się ostrożne, proste i słodkie. Najlepsze ujęcie wg mnie, to dolina ściętych drzew, na którą patrzy Rhys Ilfans, plus kiedy Walsingham widzi odbicie swojego "brata" nadchodzącego zza pleców. To jednak mało, jak na możliwości.
Nie będę się dalej rozpisywać, bo mam wrażenie, że już coś na ten temat pisałam, a na dodatek, aż żal się robi tak zmarnowanej szansy.
Szkoda też, że Blanchett nie otrzymała Oskara, ale rozumiem, że cały film stał się kamieniem uwiązanym u jej kostki. /Ładna scena kiedy krzyczy na hiszpańskiego...ambasadora/?/:)/

Niestety, film rozczarował i mnie. Oczywiście Cate błyszczy zarówno swoim talentem jak i pięknymi sukniami, ale to tyle z plusów.
Już pominę takie drobnostki jak bezsensowne choć 'artystyczne' ujęcia, kiepską muzykę, zbędną pompatyczność, sztuczną, wręcz irytującą rolę Owena itd.

Brak wyraziście zarysowanej fabuły (mnóstwo niepowiązanych ze sobą epizodów) sprawił, że film mnie w ogóle nie wciągnął - mimo budowanego na siłę dramatyzmu wciąż pamiętałam, że siedzę sobie przed ekranem.
Druga sprawa to tzw. zgodność historyczna i obyczajowa. (Na przykład to swobodne tete a tete królowej z Owenem: przejażdżka, pogawędka jedna, druga... o ile takie zachowanie było w tamtych czasach niedopuszczalne dla zwykłych kobiet, to co dopiero dla głowy państwa! Eh, Hollywood...)
Kolejne, chyba największe rozczarowanie - tradycyjny naiwny podział na 'złą stronę historii' i tę zwycięską, idealną. Z Filipa II uczyniono prostaczka i głupca, natomiast Eżbietę ukazano w świetlistej aurze, dosłownie. Dopóki nie odda się sprawiedliwości obydwu stronom historii, nie ma co mówić o filmie historycznym. Zresztą, gdzie tu historia? Przez półtorej godziny słucham dworskich rozmówek i sercowych wynurzeń Elżbiety, a tu nagle skądś wyłania się wielka flota i królowa w zbroi niczym Dziewica Orleańska. Trudno stwierdzić, o co właściwie reżyserowi chodziło: o sylwetkę Elżbiety, czy o 'wydarzenia dziejowe' dla Anglii? Bo połączyć obu jakoś nie potrafił...