Jedną z największych zmór filmowców jest to, że wielkie wydarzenia są często bardzo prozaiczne i nudne. To "tylko" godziny ciężkiej pracy i nic więcej. Gdzie tu pasja, gdzie tu romantyzm? Skoro nie ma ich w prawdziwych historiach, trzeba je wymyślić. Prawdę należy ubarwić. No i dobrze. Nie mam nic przeciwko temu. Problemy zaczynają się wtedy, kiedy twórcy nie bardzo potrafią ubarwić prawdy i w związku z tym decydują się na najbardziej banalne z rozwiązań czyli nieszczęśliwą miłość z klinem w tle. Tak właśnie prezentuje się dla mnie "Enigma" banalna historyjka matematycznego "geniusza" wplątanego w związek z blondynką. Do tego detektywistyczna intryga rodem z przedszkola, a w tle dramat katyński i atlantycki. Trudno mi było kupić tę historię. Nie wierzyłem jej bohaterom. Jedna scena tylko w tym filmie naprawdę mi się podobała: kiedy na koncercie Tom znajduje but i jego wzrok najpierw pada na Hester, zanim pojawia się noga Claire. I to wszystko.
Film zrobiony profesjonalnie. Jest jednak zbyt banalny i nudny by być interesującym.