To taki trochę dokument, trochę film fabularny. Sama opowieść jest prosta i opiera się tak naprawdę na jednym wątku. To, co jest interesujące, to formalne zabiegi, jakie zastosował reżyser, żeby nam przedstawić różne sytuacje, w jakich znajduje się Zohra. Mamy fazę radości, nadziei i to jest filmowane tradycyjnie. Mamy etap otrzymania decyzji o nieprzedłużeniu prawa pobytu - i wówczas reżyser symbolicznie usuwa bohaterkę z ekranu, chociaż wiemy, że gdzieś tam jest, bo inne osoby z nią rozmawiają. I mamy etap marzeń, też przedstawiony intrygująco - to inni znikają.