...ale postaram się to potraktować jako swego rodzaju oczyszczenie i pogodzenie bohaterów z ich własnymi korzeniami, ze sobą.
"Exils" to bardzo optymistyczny obraz i jedyny w swoim rodzaju! Co prawda przychodza mi do głowy inne, na pozór podobne jak „Dzienniki motocyklowe”, „I twoja matkę też” czy „Bezdroża”, w których podróż również staje się świetnym drogowskazem dla bohaterów (pozwalającym odkryć prawdziwe „ja”, zrozumieć siebie) jednak „Exils” jest specyficznie wyreżyserowany. O bohaterach wiemy niewiele, także ich uczucie jest jakieś czysto chemiczne, a dopiero jakby w podróży poznają swoje słabości i tęsknoty. Każde zdanie przez nich wypowiedziane zdaje się mieć jakieś znaczenie i może dlatego czasem to milczenie mnie nużyło.
Kilka scen pozostanie ze mną na pewno na dłużej np. scena ze słuchawkami od walkmana zawieszonymi na grobie dziadka Zano, taniec Naimy na boisku czy nawet „ta” przy zbiorze owoców:P Plus oczywiście transowa koncowa ekstaza, choc myślę że gdyby trwała chwilę dłużej zostawiłaby jakąś zadrę na mojej psychice:) Muzyka oczywiście bardzo ciekawa, o czym tutaj wszyscy wspominają – podpisuje się pod tym:)
„Exils” to rzeczywiście „nowe horyzonty” i świetnie to określenie z tytułu festiwalu do niego pasuję. Bo to coś więcej niż „kino drogi” i więcej niż podróz do Algierii; to historia pełna bluźnierczych gestów przepełniona beztroska i wolnością...
Może nieco za bardzo „przekombinowana”, ale uważam, że warto zobaczyć, szczególnie w kinie gdzie muzyka + obraz pozostawiają niezapomniany urok. Moja ocena 7/10. Pozdrawiam:)