Zwłaszcza końcowa sekwencja godna jest polecenia. Natomiast pod względem środków straszących, dla kogoś kto widział już wcześniej kilka azjatyckich horrorów, nie będzie właściwie żadnego zaskoczenia.

Jest to od paru ładnych lat gra na jedną nutę. Czyli: cisza, spokój, delikatne ujęcia, aż tu nagle BUM! Wiadomo, że robi to na widzu pewne wrażenie, także wtedy, kiedy domyśla się, że owo BUM! nastąpi. Właściwie nie musiałoby być ono nawet zilustrowane postacią ducha, który, jak to w filmach z tamtych stron, pojawia się w lustrze, wisi z sufitu, albo wypełza z ciemnego kąta. Przyznać jednak trzeba, że Azjaci doszli w tej specyficznej sztuce łączenia stracha z dźwiękiem do perfekcji.

Jakkolwiek, jest to film bardzo udany, z niebanalnym zakończeniem, i piękną odtwórczynią głównej roli.