Konsultantem filmu był wybitny egiptolog Kazimierz Michałowski oraz egiptolodzy sowieccy i egipscy. Dzięki ich pracy poziom odtworzenia świata starożytnego jest niezwykle wysoki, szczególnie w warstwie scenograficznej. Dziś scenografie „Faraona” oceniane są wyżej niż te z hollywoodzkiej „Kleopatry”, która do polskich kin weszła dopiero po premierze „Faraona” przez co Kawalerowicz nie miał szansy wzorować się na tym filmie.

Poza tym Kawalerowicz bardzo mocno oparł scenariusz na powieści Prusa. Jest jednak kilka znamiennych różnic. Postać Ramzesa jest nieco inna niż u Prusa. U Kawalerowicza nie jest tak pozytywną postacią. Jest znacznie bardziej impulsywny. Również kapłani są pokazani inaczej – jako bardziej doświadczeni ludzie rządzący Egiptem. No i ironiczne sceny zastępują sceny niemalże metafizyczne. Genialna scena balsamowania zwłok faraona u Prusa ma wydźwięk pełen sarkazmu. U Kawalerowicza to czysta filmowa poezja…

„Faraon” jest skrajnie niehollywoodzki…

Ale zarazem skrajnie hollywoodzki. Są dwa rodzaje estetyki Hollywood. Były filmy „łopatologiczne” takie jak „Kleopatra”, ale również znacznie bardziej ambitne, takie jak „Upadek Cesarstwa Rzymskiego”, w których na przykład znacznie lepiej zarysowano głębię psychologiczną. Z drugiej strony można powiedzieć za Romanem Polańskim, że Hollywood to nade wszystko wielki profesjonalizm. Film Jerzego Kawalerowicza jest nakręcony i zmontowany w sposób niezwykle logiczny, ma klasycznie amerykańską linię narracyjną, nie ma w nim żadnej sceny, która nie miałaby znaczenia w kontekście jego fabuły. Jest doskonale zrealizowany, ma świetną muzykę i dobrze się go ogląda. Dlatego też „Faraon” został doceniony w Hollywood poprzez nominację do Oscara oraz dystrybucję w amerykańskich kinach.

Pamiętajmy jednak, że nie jest to film rozrywkowy, który służy wyłącznie zabawie widzów zachwyconych przepychem jego realizacji i wspaniałymi plenerami. Jest to film bardzo polityczny, pokazujący tak zwaną kuchnię władzy. Kawalerowicz pokazał jak zostaje się politykiem, jak realizuje się stosunki międzynarodowe i jak niszczy się konkurentów politycznych. „Faraon” pokazał jak cyniczny polityk może oszukać młodego idealistę.

„Faraon” otrzymał dwa razy większy budżet niż „Krzyżacy” i pełne poparcie władz dla współpracy produkcyjnej z ZSRS. „Faraona” nie dało się nakręcić w Polsce, poza scenami we wnętrzach czy na mazurskim jeziorze udającym Nil. Można było współpracować z Egiptem, wówczas zaprzyjaźnionym z państwami komunistycznymi, ale generuje to ogromne koszty. Za dwie sekwencje pod piramidami i w Karnaku Polska musiała zapłacić w dolarach, co podobno pochłonęło jedną trzecią budżetu.

Na szczęście dzięki wymianie barterowej z ZSRS otrzymał wsparcie statystów-żołnierzy sowieckich i plenery w Azji Środkowej, będących jednym z najpiękniejszych elementów filmu.