Trzy godziny to długo. Trzy godziny opowieści o życiu nieznanych nam ludzi. Trzy godziny, w których śmiech miesza się ze łzami, strach z zaskoczeniem, to co pewne z tym, co niewiadome. "Four shades of brown" wywarł na mnie wrażenie, aczkolwiek dośc szybko uleciało. Podobał mi się; na końcu staje się przewrotny i bardzo zaskakujący i jest to kawałek przyjemnego, islandzkiego kina. Ale żadnych głebszych wrażeń nei dostarcza. (W końcu nei wszystkei filmy muszą)