W kontynuacji swojego filmu Hickox poszedł już na całego w stronę kina fantasy i przygodowego, doprawiając wszystko szczyptą humoru i horroru z którego jednak film się wywodzi. Sceny gore jednak mają tu na celu podkreślenie absurdu sytuacji i raczej wywołują śmiech niż odruch wymiotny. Ogromną zaletą filmu są liczne nawiązania do klasyków horroru, zarówno kultowych postaci grozy ( jak w pierwszej części ), jak i kultowych filmów. Jest ich cała masa i szczególnie finałowy pojedynek daję nam lekcję z klasyki grozy z Nosferatu, Świtem żywych trupów, i Godzilla na czele. Wszystko dzieję się niezwykle dynamicznie i mimo skromnego budżetu, robi niezłe wrażenie. Właśnie ta dynamika wydarzeń i nagromadzenie wielu wątków, czasem w jednej scenie są największym plusem tej produkcji. jak również epizodyczne role takich panów jak Bruce Campbell czy David Carradine.