Geniusz tego filmu leży w jego konstrukcji i bardzo humanistycznym przesłaniu. Od pierwszych sielankowych scen w Australii, poprzez momentami komiczne szkolenie wojskowe w Egipcie po rozrywającą serce ostatnią scenę. Mało który drugi film w tak dobitny sposób ukazuje jakim festiwalem okrucieństwa i bezsensu jest wojna. Ostatnia scena nawiązuje do "Battle of the Nek" 7 sierpnia 1915 - irracjonalnej rzezi prawie 400 australijskich żołnierzy w szturmie na bagnety na gniazda karabinów maszynowych wojsk osmańskich. Chłopcy którzy praktycznie niczego w życiu nie doświadczyli, w większości nie ożenili się, nie założyli rodzin, nie mieli potomstwa, nie zdążyli się wykształcić a ich talenty i kariery dopiero się kształtowały zostali zmasakrowani w przeciągu kilkudziesięciu minut. Na gwizdek oddali swoje młode życia ponad 12000km od domu na grzbiecie piaszczystego wzniesienia w imię interesów państw których nie widzieli na oczy. Co gorsza ich ofiara poszła na marnę, wojska państw Ententy ostatecznie wycofały się w wielkich trudach spod Gallipolli i nie osiągnęły pierwotnego celu. Dla Australijczyków daremna ofiara ich młodych rodaków stała się wielką traumą i nauczką na zawsze a przede wszystkim fundamentem australijskiej świadomości narodowej. Film warto obejrzeć nie dla gry wybitnej gry aktorskiej czy muzyki a właśnie dla wielkiego ładunku emocjonalnego niesionego przez kilka ostatnich minut filmu i równie wielkiego przesłania.