Motyw zemsty za śmierć bliskiej osoby, romans z intrygującą nieznajomą, miłosny trójkąt i zdrada
z nim związana. Ksenofobiczno-rasistowska "zła strona" przeciwko liberalno-rewolucjonistycznej
stronie dobrej. Ciekawy i dość ekstrawagancki czarny charakter. Spór dwóch bohaterów, którzy
w gruncie rzeczy są do siebie bardzo podobni. Główny bohater, który po porażce i upokorzeniu
wzrasta w siły i ponownie nawiązuje walkę. Do tego finałowa scena z dwoma antagonistami, na
pobojowisku po walce - Hollywood, panie i panowie, Hollywood w najobrzydliwszej swej postaci.

Najwyższa pora sprecyzować zarzuty.
- Gdzie jest progresja postaci? Główny bohater jest postacią nie do przewidzenia - to on gra
według scenariusza a nie na odwrót. Nie rozwija się, nie zmienia, nie dochodzi do wniosków.
Jedynie zaangażowanie w nim rośnie.
- Czarny charakter nakreślony zbyt jednoznacznie. Wraz z rozwojem akcji widz uzna, że jest on
po prostu złym do szpiku kości, żądnym władzy, okrutnikiem - a to ogromnie spłaszcza postać.
Nie posiada wad, jest zbyt wyidealizowany. To jednak tyczy się w chyba wszystkich
ważniejszych dla rozwoju akcji postaci.
- W potyczce psychologicznej pomiędzy bohaterami (część do momentu nieudanej próby
zamachu) kompletnie nie ma napięcia.
- Forma - film sprawia wrażenie spektaklu teatralnego - w złym znaczeniu tego określenia.
Scenografie i kostiumy wyglądają dość sztucznie.
- Oświetlenie jest okrutnie sztuczne. Zbyt idealnie obmyślane oświetlenie bardzo psuje
atmosferę. Gęstszy klimat można by osiągnąć z mniejszą ilością sztucznych źródeł światła.

Muzyka na Hollywoodzkim poziomie - adekwatna do wydarzeń na ekranie i wspierająca
dynamikę akcji.

Plus za sztukę aktorską Day-Levisa - choć niestety zagrana przez niego postać nie pozwoliła mu
wykorzystać pełni swoich umiejętności.
Leo jakby faktycznie nie wiedział jaką postać miał zagrać. Główny bohater trochę na tym
ucierpiał.

Film poprawny i dobrze wykonany - a to zarówno jego zaleta, jak i wada.