"Gatunek" z 1995 r. wciąż jest marką atrakcyjną pod względem marketingowym. Pod sensownym pretekstem oferuje ciekawe i unikalne połączenie SF, horroru i erotyki. Pierwszy film nie wykorzystał tych elementów w pełni, dwa kolejne sequele były znacznie nieudolniejsze. Część czwarta radzi sobie z tymi elementami nieco lepiej.

Pomysł na fabułę był prosty, ale sensowniejszy niż w reszcie sequeli. Bohaterką filmu jest tym razem Miranda Hollander (świetna Helena Mattsson) - bystra i seksowna nauczycielka przedstawiona nam podczas jednego z najatrakcyjniejszych filmowych wykładów (taką propagandę na rzecz szkolnictwa lubię). Sielanka szybko się kończy, gdy Miranda zostaje znaleziona nieprzytomna w parku i potem przewieziona do szpitala. Na jaw wychodzą też pewne sekrety dotyczące jej pochodzenia, które zmuszają ją i jej ojca do wyjazdu do Meksyku. Sekret z przeszłości, ratowanie życia za cenę pobrudzenia sobie rąk, konieczność odnowienia starych i ciążących kontaktów z przeszłości, a wszystko to podlane erotycznym sosem. Zarys fabularny jest niezły i miał szanse się udać.

Dla "Gatunków" istotna jest atrakcyjność dziewczyn oraz balans między ich niewinnością a rozwiązłością. Tak jak i w pozostałych sequelach "Gatunku", w "Przebudzeniu" cechy te rozdzielono pomiędzy dwie hybrydy, ale też w przeciwieństwie do nich w podziale tym następują zmiany. Mamy tu też najatrakcyjniejszy (i nieźle grający) duet z całej serii. Niewinną, szlachetną, dobrze wychowaną, a także nieświadomą swego drugiego oblicza anielicą jest pani Miranda. Demoniczną, pożądliwą i nieokiełznaną stroną filmu jest ciemnoskóra Azura (Marlene Favela).

Niestety znowu zobaczymy niezłe mielizny. W filmie hybrydy są nadużywane i często przedstawione w głupi sposób. Już w szpitalnej rzezi istota pojawia się za często i jest przedstawiona bez pomysłu, byle krwi było sporo. Najgorzej jednak twórcy potraktowali Azurę, którą usilnie chcieli pokazać jako diablicę, efektem czego jest m.in. dość komiczna scena pogoni po ulicach w przebraniu zakonnicy (tego by chyba nawet Rodriguez nie wymyślił!). W finałowej bitwie każda z hybryd będzie miała na koncie przynajmniej jeden zgon, a i nawet znajdzie się coś na kształt matrixowego bullet-time'u (dziwne że twórcy wydali pieniądze na dopracowanie tego efektu, podczas gdy zabrakło charakterystycznych dla serii sekwencji z hybrydami na tle niebieskiej poświaty i z przechylającym się kadrem). Od momentu pewnej przemiany film traci jakikolwiek sens łącznie z przyczynowo-skutkowym.

Nie spodziewałem się wiele po tym tytule, dlatego jestem nim bardzo pozytywnie zaskoczony. Film sensownie się zaczyna, sprawia wrażenie wizualnie bardziej dopracowanego od części trzeciej i przez dłuższy czas fabuła idzie w ciekawym kierunku. Niestety są też momenty, które są po prostu głupie i wyglądają jak pastiszowe wstawki. Co gorsze swoje apogeum osiągają w finale. SF? Serum, kuracja, rzeczy ciekawsze niż w części drugiej, ulepszające patenty części trzeciej. Horror? Konflikt naukowców, nieświadomość swojej natury i igranie z najważniejszym to dobry patent. Erotyzm? Mattsson i Favela zapewniają go w nadmiarze. Czemu zatem nie wyszło? Ktoś każdą scenę akcji musiał okrasić jakąś głupotą. Na szczęście niczym aż tak rozczarowującym jak odrastająca głowa. Jednak to może wystarczyć tylko fanom serii.

1-2/5