Sam pomysł niemożności snu w świecie postapo (no, może nie aż tak „post”) miał potencjał, ale ten film jest świetnym przykładem tego, jak można koncertowo popsuć nawet niezłą koncepcję. Nie nastawiałam się na jakieś wybitne, przełomowe kino – co to to nie - ale i tak miałam spory problem, żeby wytrwać do końca.

Przede wszystkim dlatego, że tak naprawdę nie wiadomo, co tutaj jest najważniejsze: czy kwestia wirusa/katastrofy, które doprowadziły ludzi do takiego stanu, czy fazy, jakie przechodzą im dłużej nie śpią (i w związku z tym wielka brutalność, która oczywiście jest mocno zaakcentowana), czy jednak Matilda, którą niby każdy chce dorwać, ale w sumie tak nie do końca się stara. Też wydawać by się mogło, że twórcy chcieli zarysować trudne relacje rodzinne w tym zniszczonym świecie. A no i mamy jeszcze typów spod ciemnej gwiazdy, którzy są na doczepkę, bo przecież w każdym szanującym się postapo muszą tacy być.

Wyszło bardzo marnie – nie tylko pod względem fabularnym (w sumie, czym?), ale także jeżeli chodzi o nastrój. Ani zdjęcia nie są dobre, ani muzyka nie tworzy atmosfery. To taki zapychacz biblioteki Netfliksa.

Szkoda, naprawdę szkoda. Więcej opowiadam tutaj: https://www.youtube.com/watch?v=Y2SPeE1j8_Q