pewne obiekcje
bardzo zgrabny komentarz, ciekawa interpretacja, gratuluje indywidualizmu w spostrzezaniach. Przynzaje ze do az tak daleko idacych wnioskow sie nie posunelam a mysl o pewnym gejowskim wydzwieku tego obrazu podsunely mi poprzednie dziala Van Santa. Mam jednak zastrzezenia co do ostatniej sceny, w moim mniemaniu jeden z "Gerrych" nie polozyl sie na drugim poto by w jaks sposob znalezc z nim kontakt fizyczny, ja odczytalam te scene w sposo nastepujacy; bohater kt mowi "odchodze" wyciaga do swego przyjaciela reke, chce by drugi odwzajemnil ten gest sympatii i pozegnania zarazem, "Gerry1" nie zdaje sie miec zadnych pozytywnych uczuc dla swego przyjaciela, jest on mu zawada postanawia ukrucic mu cierpiena ("Gerry2"jest wyrazniej mniej wydolny fizycznie) dusi go wiec. Bohater odchodzi zostawiajac niezywego Gerrego. Czy nie tak? Ja i moi przyjaciele doszlismy do wlasnie takich wnioskow. Co natomiast znaczyl neologizm "gerryzm" i jaki cel mialo wprowadzeie go w dialogi bohaterów? Masz moze jakies propozycje?

moje wnioski są jednakowe, moich znajomych również... a tak naprawdę tylko Gus wie do końca... :]

????
jesteś zdrowo popierdzielony mówiąc delikatnie

prawo do swojej interpretacji, a ja mam prawo powiedzieć, że gadasz głupoty. zinterpretowałeś to tak jak było ci wygodnie, argument z tymi nizinami i górami po prostu wyssany z palca... orginalne, ale przekombinowane i naciągane. jednak jak już wspomniałem masz prawo to sobie interpretować jak chcesz. pozdrawiam

prawo do swojej interpretacji, a ja mam prawo powiedzieć, że gadasz głupoty. zinterpretowałeś to tak jak było ci wygodnie, argument z tymi nizinami i górami po prostu wyssany z palca... orginalne, ale przekombinowane i naciągane. jednak jak już wspomniałem masz prawo to sobie interpretować jak chcesz. pozdrawiam

wielka interpretacja wielkiej improwizacji. gdyby krecili ten film jeszcze raz byc moze gerry skrecilby sobie kostke skaczac ze skaly. krajobrazy bylyby i tak te same.

Moim zdaniem przesadnie przyjeta interpretacja. Majac w podswiadomosci tematyke homoseksualizmu dotyczaca osoby i tworczosci Van Santa mozna taka interpretacje wymusic. Dla mnie nie ma tam zbyt wielu oznak homoseksualizmu. A scena w ktorej leza na sobie to poprostu wczesniej wspomniana chec ulzenia cierpien przyjacielowi. Nie mniej jednak ciekawie sie czyta takie wywody. A film swietny i bardzo offowy .... ale warto czekac do koncowej sceny... zapada w pamiec.

Zastanawialo mnie, jak dwoje ludzi, ktorzy zgubili droge, moga brnac dalej (nie bedac zaopatrzonymi nie tylko w prowiant ale i co najmniej w wode), bez proby chociazby ustalenia miedzy soba sposobu na przetrwanie, czy tez okreslenie kierunku dalszej wedrowki. Ida na chybil trafil, po niewczasie odtwarzajac w umysle, w ktorym miejscu mogli byli skrecic, zawrocic, obrac taki czy inny kierunek.

Otoz mnie sie wydaje ze wcale w tym filmie nie chodzi o dwójke przyjaciol, lecz o jedna osobe grana przez dwoch aktorów.

Wskazuje na to chociazby zbieznosc imion, aczkolwiek nie to jest najwazniejsze. Bohaterowie sa do siebie niezwykle podobni, moze nie aparycja, ale wewnetrzna niespojnoscia. Caly czas mialam wrazenie, ze jest to jedna i ta sama osoba. Nieuporządkowana, próżna, podejmujacąca działania bez zastanowienia, nie tyle spontaniczna co jakby głupia, a rownoczesnie z bedpodstawnymi aspiracjami do przewodzenia.

Wlasnie to, ze bohaterowie nie podejmuja ze soba dyskursu w kwestii opracowania sposobu na nietracenie sił, zdobycie pozywienia czy tez wody, oraz ustalenia planu dzialania w ogole, wskazuje na to, ze jest to jedna osoba. Nawet gdyby mieli nie dojsc do porozumienia, na pewno powinni byli porozumiewac sie ze soba w tej podstawowej sprawie. Nie robia tego, bo bohaterem filmu jest jedna tylko osoba skazana wylacznie na siebie, a przez to bezradna.

Nie rozumiem, skad pomysl, iz bohaterowie [moim zdaniem bohater] zdecydowali sie na ekstremalna wedrowke. Otoz wcale sie nie zdecydowali. Gdyby mialo tak byc w istocie, nie wyruszyliby z golymi rekoma lecz z ekwipunkiem. Zagubili sie i tyle. Miala to byc krotka eskapada – przeciez juz zawracali z powrotem, gdy okazalo sie ze utkneli w obcej okolicy. Cala droga to nie jakas ekstremalna przygopda na wlasne zyczenie, a przymus, jakim jest nasze życie, w którym łatwo o zgubienie sciezki przewodniej, tym bardziej gdy sie jest jeszcze mlodziencem beztroskim.

Imie jest okreslone – Gerry 1 i 2 – jeden stanowiacy zwierciadlo drugiego. Jeden gadatliwy, drugi milczek. Jeden ulegajacy kaprysom drugiego. Jakby wlasnie wcale nie chodzilo o dwie osoby lecz przeciwstawne rysy charektorologiczne jednej.

Milczek na zakonczenie rozprawia sie z bezmyslna papla w sobie. Dusi wiecznego chochlika w sobie, by ratowac siebie. Cala niebezpieczna podróż, o krok nawet od smierci, przyczynia sie do wzrostu bohatera. To jego peregrynacja wewnetrzna, z ktorej wychodzi dojrzalszy, ogorzały i wewnetrznie ukojony.

Zupelnie sie nie zgadzam, aby jeden kladl sie na drugim. Tego nie ma, tego w ogole nie ma. Gerry milczek unosi sie, klęka nad Gerrym-dowcipkiem, glowe schylajac jakby dotykal jego piersi. W istocie zaciska dłonie na jego szyi. Dowcipek się nawet szamocze. W koncowym momencie rozgrywki, nogi milczka – pierwotnie powiedzmy wplatane w nogi dowcipka – sa ju wraz z ledzwiami zupelnie na zewnatrz. On go nie przygniata cialem, on go zadusza rękoma. Jest to tak wyraźnie widoczne, że nie rozumiem tej calej tendencyjnosci wypowiedzi. Dla mnie oczywiscie oni moga byc nawet gejami – bardzo prosze, ale tam nikt na nikim sie nie kladzie!

Poza tym wcale zaraz sie nie kladzie, tylko najpierw odtraca bodaj dwukrotnie ramie kolegi, zanim zdecyduje sie swoje grabska na jego szyi zacisnac.

Scena zblizenia beznamietna? On go dusi! Tzn. wg mojej interpretacji rozstaje sie w ten sposob z dokuczliwym sowizdrzalstwem w sobie. Przechodzi metamorfoze, odradza sie, pokonuje swoje demony, z ktorymi wyruszył na pustynię. Po akcie oczyszczenia, gdy wstaje wreszcie na nogi, nawet nie patrzy na zwloki, jakby ich tam nie bylo, bo istotnie ich tam wcale nie ma. Umysl czysty oczywiscie dostrzega wiecej, stad udaje mu sie w koncu dostrzec i mozliwosc ratunku.

bardzo ciekawa ta interpretacja, w przeciwieństwie do pana na samej górze :)

no.. Ty masz rację - a koleś, który widzi wszędzie homoseksualizm powinien się raczej zastanowić nad dobrym psychiatrą..

mi też się podoba interpretacja o pojedynczym bohaterze, który dokonuje rozrachunku z samym sobą - zabija w sobie słabość (jeden z Gerrych jest przecież fizycznie słabszy, płaczliwy, nieudolny - opowiada, jak w grze podbił Teby, żeby je zaraz stracić, nie potrafi zejść ze skały, na którą sam się wspiął).
ale nie odrzucałbym tak od razu wątku z orientacją homoseksualną (choć teorie o krajobrazie i rzekomej scenie seksu w ogóle do mnie nie przemawiają). bo jeśli weźmie się pod uwagę, że bohater jest jeden, to można zinterpretować jego postępowanie jako walkę z własnymi skłonnościami (uznawanymi przez niego za słabość) i ostateczne ich odrzucenie, zabicie w sobie. nagrodą za to miałaby być możliwość przyszłego ułożenia sobie życia i założenia rodziny - w samochodzie Gerry przypatruje się małemu chłopcu i jego ojcu, jakby w tym drugim wdział siebie w przyszłości. może dla podkreślenia tego obrazu nie jest pokazana matka/żona, która prawdopodobnie siedzi na przednim siedzeniu (bo niby dlaczego Gerry nie siedzi z przodu, skoro to miejsce byłoby puste?).

nie wiem czy kolega Querelle zauważył ale senariusz napisał Damon i brat Afflecka którzy w odróżnieniu od Van Santa są hetero, a więc cała koncepcja upada...

oni wszyscy tworzyli scenariusz do tego filmu. to jedno. a drugie to szukanie jakoś metafor, alegorii w ufałdowaniu powierzchni przypomina mi pewnego literaturoznawcę niemieckiego, który rozpisując się nad 'solaris' lema dostrzegł, że pewne neologizmy opisujące zachowanie się oceanu są rodzaju męskiego, a inne żeńskiego i wysnuł wnioski, że 'solaris' jest alegorią penisa i waginy. ale oczywiście każdy widzi, co widzi.

Ten film wyjątkowo skłania do refleksji. Powiem więcej. W moim przypadku pozwala zastanowić się nad życiem i problemami natury emocjonalnej i psychologicznej. Trzy bardzo ciekawe komentarze się tu pojawiły. Pierwszy kolegi Querelle’a, drugi Klitajmestra, który jest odpowiedzią na ten pierwszy i jeszcze komentarz Torne’a „medytacje van santa”. Do wszystkich trzech mam zamiar się odnieść. Podkreślam, że mimo iż nie ze wszystkimi się zgadzam, jestem za dowolnością interpretacji.
Dla mnie jest to film o życiu człowieka, o przemijaniu, samotności i starości. Uważam również że traktować można go jako opowieść o celu, z którego zrezygnowanie może przynieść nieszczęście.
Zacznę jednak od formy. Nawet jeśli nie oryginalnej to dość niezwykłej w dzisiejszym kinie. Bardzo długie sceny – to mi przypomniało termin „dłużyzny” – po raz pierwszy spotkałem się z nim, kiedy twórcy filmu „Efekt Motyla” (swoją drogą naprawdę ciekawego) opowiadali o scenach, które zdecydowali się wyciąć. Jedną z takich scen pokazano z komentarzem reżysera, że postanowił ją skrócić, bo uznał że to „dłużyzna” i widzowie będą się w kinie nudzić. Scena trwała w oryginale chyba 30 sekund dłużej, od tej która znalazła się w wersji, która weszła do dystrybucji. Oryginalna podobała mi się bardziej. Kiedy z kolegami oglądałem ten film, a potem wypowiedzi twórców na temat dłużyzn, to nie mogliśmy uwierzyć, w to co słyszeliśmy. Jak pusty musi być przeciętny odbiorca amerykańskich filmów, żeby w 30 sekund zaczął się nudzić, tylko dla tego że scena ma w sobie więcej naturalizmu i emocji, a mniej akcji? Bulwersujące. W tym miejscu wielkie ukłony w stronę Gusa Van Santa – on nie liczy się z takimi komercyjnymi wymaganiami. Sztuka jest ważniejsza od kasy, dlatego film nazywany jest offowym. Jest to prawdziwe kino niezależne – ambitne i bezkompromisowe.
Takie podejście do zdjęć, pozwala na skupienie się na niezwykłych krajobrazach. Bardzo ładne zdjęcia, ale o tym pisali już chyba wszyscy. Również warto podkreślić, iż muzyka cudownie komponuje się ze zdjęciami.
Co do samej interpretacji ja również nie zgadzam się z interpretacją że chodzi tu o „Homoseksualizm zakamuflowany”. Oglądając film widziałem przyjaciół, nie gejów. O scenie kiedy jeden Gerry dusi drugiego, mam do powiedzenia tyle co Klitajmestra. Nie chcę być złośliwy, użytkowniku Querelle, ale czy to normalne przy stosunkach homoseksualnych, że jeden z partnerów pada martwy i to zaduszony? Co do porównywania ukształtowania terenu, po którym poruszają się bohaterowie, do etapu związku gejowskiego, zastrzeżeń nie mam. Może i tak jest. Jak już mówiłem jestem za dowolnością interpretacji. To dobrze że każdy widzi tu coś dla siebie, o ile nie narzuca innym swojego punkt widzenia.
Klitajmestra twierdzi, iż tytułowy bohater tak naprawdę jest tylko jeden. Z tym również się nie mogę do końca zgodzić, choć całkiem podoba mi się ta interpretacja. Bardzo ciekawa i dająca zupełnie inne spojrzenie na film. Jest kilka argumentów, które obalają takie wyjaśnienie fabuły. Sekwencja ze skałą, mogła by być jednym z przykładów. Kiedy jeden Gerry boi się z niej zeskoczyć, drugi mu pomaga, przygotowując podłoże, odrzucając kamienie itp. Jedna osoba nie mogłaby być jednocześnie na i obok skały. Gdyby bohaterów nie było dwóch, nie ścigali by się ze sobą i być może nawet nie zgubiliby się (uważam że miało to wpływ na ich orientację w terenie). Jednak jestem pod wrażeniem tego co napisał Klitajmestra.
Odnosząc się do komentarza Torne stwierdzam, że jestem właśnie takiej wykładni filmu najbliższy, choć ja podkreślam co innego, ale nie jest to sprzeczne. Torne podkreśla głupotę bohaterów podając za przykład dywagacje na temat tropu zwierząt. Z tym się akurat nie zgadzam. Jeden i drugi byli bardzo zmęczeni ciągłą podróżą. Tyle godzin bez picia i morderczo świecące słońce z pewnością wpłynęły na możliwości racjonalnego myślenia. Tak więc nie zdziwili mnie wtedy swoim mizernym myśleniem. Jednak przyznać muszę, że "gerries" przynajmniej kilka razy wykazali się naiwnością i innymi ludzkimi słabościami.
Życie i przemijanie - oto moja koncepcja na zrozumienie filmu. Faza pierwsza to dzieciństwo, kiedy czujemy się bezpiecznie i nie mamy poważnych problemów (bohaterowie na początku jadą samochodem, co może nie jest typową alegorią bezpieczeństwa, ale w kontekście ich późniejszej sytuacji jest sytuacją zupełnie komfortową). Drugi etap to młodość – wyjście z dzieciństwa ( z samochodu ) i dążenie do jakiegoś celu, ideału. Kolejna faza życia to zerwanie z młodzieńczymi ideałami i rezygnacja z nich: ”fuck the thing”, a w efekcie zejście ze swojej drogi. Następnie faza wieku średniego, czyli wykonywanie swojej pracy bezrefleksyjnie. Podroż przed siebie aż wreszcie, przychodzi czas refleksji i zastanowienia nad tym czy dobrze się wybrało, czasem jest to czas żalu, za błędy i niewykorzystane szanse z młodości. Przed ostatnią fazą jest starość. Czas kiedy człowiek jest wyjątkowo samotny. Podróż po tym białym płaskim terenie, która odbywała się w żółwim tempie, a główni bohaterowie ledwie powłóczyli nogami była dla mnie bardzo podobna do starości. Ostatnim etapem jest oczywiście śmierć.
Wydaje mi się iż szczególne znaczenie w tej historii ma Samotność. W końcu cały film rozgrywa się na pustyni. Istotnym momentem w jest sytuacja kiedy bohaterowie mijają znak „Wilderness trail” (Szlak przez pustkowie). Dla niektórych ludzi, życie jest właśnie taką drogą przez pustkowie. Dla większości czasem tak w życiu bywa, że czujemy się samotni – nawet jak kogoś mamy. Samotni w sensie niezrozumiani, bo czasem gdy nie jesteśmy sami, samotni się czujemy.
Być może przesłaniem jest to ze nie należy rezygnować z wytyczonych celów, bo to może nas zgubić (w przenośni i dosłownie)?
Obawiam się, ze film może być postrzegany również jako głos negatywny w sprawie eutanazji. Kiedy jeden Gerry zabija drugiego, po niedługim czasie okazuje się że rozwiązanie problemu było tak niedaleko.
Na koniec dodam, że miałem to samo odczucie co Aniko – pić mi się chciało na filmie wyjątkwo:) Ja oglądałem go u siebie w domu, ale gdybym był bez picia na sali kinowej, to mógłbym się naprawdę męczyć, choć może wtedy jeszcze bardziej wczułbym się w sytuację głównych bohaterów ;)

Bardzo ładny film. Moja ocena to 9 / 10.

Jak widać jeszcze nikt nie zgodził się z jakże naiwną interpretacją autora wątku - nie będę oryginalny.
Najbardziej identyfikuję się z interpretacją Klitajmestra, bo podczas seansu miałem dokładnie takie same odczucia. Niestety, jak już zauważył DeathGhost ta interpretacja ma zbyt wiele dziur. Dlatego też jak dla mnie, ta stworzona przez DeathGhosta wydaje się najbardziej racjonalna. Osobiście jestem nią wprost zachwycony Bo jeśliby interpretować Gerry'ego jako alegorię życia ludzkiego, to nawet te tzw. dłużyzny nabierają sensu. W końcu "w życiu piękne są tylko chwile";)
Za to spojrzenie na film jako manifest przeciw eutanazji byłoby zbyt dużym spłyceniem tego dzieła, więc dla mnie tak interpretacja odpada...


Swoją drogą to chętnie bym przeczytał interpretację "Last Days" twojego pióra drogi kolego DeathGhost.Bo choć film wspaniały to, podobnie jak "Gerry" niezwykle trudny w odbiorze.
Więc...przymyśl to, prosze;)

Czy ktoś może mi napisać jak się ten film skończył bo zasnołem w połowie

Dzięki za dobre słowo :)
Po 8 miesiącach obejrzałem wreszcie "Last Days" i zamieściłem swój komentarz. Niestety, jak na mój gust, odstaje od Gerrego.

Jeśli film wzbudza tak różnorodne emocje i opinie, to znaczy, że jest to dzieło nieprzeciętne i że nakręcił je artysta, który lubi zostawiać widzom sporo czasu do namysłu nad tym, co nakręcił. A że jest tak wiele tych interpretacji, jest potwierdzeniem, iż Van Sant osiągnął swój cel zamierzony.

nie lubię improwizacji, amm wrażenie że taka "trudna w odbiorze prowizorka" prowokuje do niepotrzebnych wymysłów. lubie klarownośc.

Prowizorka?? Bardzo ryzykowne i nietrafne moim zdaniem okreslenie tego dziela. Jestem prawie pewien, ze Van Sant swiadomie nakrecil film taki, jaki nakrecil - wieloznaczny, z wieloma podtekstami (z homoseksualnym wlacznie) i niedomowieniami. Przyznaj, ze nie chcialo Ci sie myslec po seansie nad tym filmem;)

Zgadzam sie z interpretacja klitajmestra w 100%
wszystko zostalo juz powiedziane, odniose sie tylko do dlugiej sceny, przedstawiajacej probe zejscia gerry'ego ze skaly.

otoz mysle ze ta scene trzeba rowniez rozpatrywac jako metafore. zwrocmy uwaze, ze zadne z ja glownego bohatera nie wie jak, ten, nzawijmy go "gadatliwy" gerry dostal sie na skale. przypomina mi to sytuacje, gdy osoba bedaca pod wplywem emocji a nie zdrowego rozsadku znajduje sie w sytuacji bez wyjscia i nie jest sobie w stanie z nia poradzic. przy czym wyraznie gerry gadatliwy waha sie czy skoczyc, zmienia swoje decyzje i co najwazniejsze oczekuje pomocy od drugiego gerry'ego. ten, jako bardziej spokojny caly czas probuje pomoc, w sposob raczej mechaniczny niz tworczy. zauwazmy jak probuje zebrac piasek i ulozyc prowizoryczna poduszke.
i moim zdaniem najwazniejszy moment, ktory przekonal mnie zupelnie do tego, aby ta scene (jak i caly film) rozpatrywac czysto metaforycznie: po udanym skoku (ktory w normalnych okolicznosciach nie bylby mozliwy - jest zbyt wysoko, a piasek nie daje zadnego oparcia) gerry gadatliwy wstaje i wlasciwie bez slowa idzie dalej. spokojny pyta sie go czy wszystko w porzadku, a gadatliwy po odpowiedzi, ze tak rusza dalej. pokazuje to lekkomyslna czesc osobowosci glownego bohatera i brak nawet proby wyciagniecia wnioskow.

oczywiscie caly film jako ukazanie zycia czlowieka jest wspanialy i wystawilem mu ocene 9/10, mimo ze bezposrednio po obejrzeniu to mialo byc 2. film wymaga przemyslen zeby go zrozumiec, bo oderwany od interpretacji jest przytlaczajaco nudny i monotonny.

pzdr

Klasyczna nadinterpretacja - wręcz kuriozalna. Radzę dobrze uważnie oglądnąć sobie "kulminacyjną scenę" filmu. Poza tym goście rozmawiali po prostu o grze komputerowej - nie mówię, że było to bez znaczenia, ale na pewno nie był to "narkotyczny monolog". Gratuluję dobrego samopoczucia!