Film Taylora budzi mieszane uczucia. Jako biografia spisuje się nawet nieźle (choć nie rewelacyjnie, o czym poniżej), jako film - nieco rozczarowuje. Głównym mankamentem jest w tym przypadku scenariusz, który skacze bezładnie po różnych okresach życia bohatera. Wiadomo, zabawy z chronologią są modne od czasów, gdy Tarantino obdarował kinomanów swym "Pulp Fiction", jednak w tym wypadku taki zabieg wydaje się być nieuzasadniony. Co więcej, cierpi na tym portret Browna, który wydaje się być niekompletny, wyrywkowy. "Get on Up" broni się za sprawą kreacji Chadwicka Bosemana, który posiada stosowny "feeling" i z zadania wywiązuje się celująco. Oczywiście, jest też muzyka: ponadczasowa, porywająca. W tym świetle pewne mankamenty omawianej produkcji nieco bledną, a seans upływa w przyjemnej atmosferze. Mogło być gorzej, mogło by też być lepiej.