Właśnie przyczłapałem z kina i...
Jeśli ktoś czytał książkę, będzie siedział i skakał jak na szpilkach: "no ale jak to, pominęli to... i to też? No niee, jak mogli? Efekty zeżarły im budżet? Ford przechlał?" Z kolei ci, którzy nie czytali, nie odczują całej pracy Endera w ośrodku szkoleniowym. Zbycie wstępu (o tym jak to dzieciaka wyłowili w testach) można niby przeżyć, chociaż moim skromnym zdaniem to byłby lepszy wstęp, bo dałby ludziom pojęcie o jego ponadprzeciętnych zdolnościach, a tak dostajemy młodego kolesia, na którego gapi się dowództwo. Nakopał gościa, żeby mieć święty spokój i fruu do szkoły go, bo spełnia wymagania. Takie wymagania spełnia co trzeci dres, no dobra, niech co dziesiąty wymiata w grach komputerowych i mamy armię wybawców. Potem dwie walki w ośrodku i już awansik. Treningi i rotacje w drużynach prawie całkiem olane. W książce tyle było bitew, aż mi się łezka w oku zakręciła. Endera emocjonalnie wykastrowali (takie moje zdanie), no poryczał się, gdy załatwił Bonza i uśmiechnął parę razy. Gdzie ten pot i łzy, którymi okupił drogę na szczyt tabeli rankingowej (a no tak, nie bylo tabeli). Czytając książkę miałem to uczucie, którego człowiek doznaje podczas gdy jego drużyna rozgrywa mecz i wygrywa z trudniejszym przeciwnikiem. Tak w ogóle skąd ja je znam, bo przecież nie z naszej "ekstraklasy". Aaa wieeeem, z W-F. Ogólnie z kina wyniosłem dobre wrażenia i niedosyt.