Tytułem wstępu - książki nie czytałem, ale przeczytam. Z tego co czytam w komentarzach, w niej
także bohaterami są dzieci. W porządku, to nawet ma sens, bo one znacznie łatwiej i szybciej
przyswajają wiedzę i nowe technologie. To była gra wojenna, a dzieciaki są w nich
niedoścignione. Są też podatne na manipulację przez dorosłych, więc nietrudno było nabić je w
butelkę. Jednakże, po oczach biło sztywne aktorstwo i nie mogłem się oprzeć myśli, że po "1000
lat po Ziemi" mamy do czynienia z jakąś epidemią zatrudniania dzieciaków (po kosztach),
zamiast poważnych aktorów.
Unicestwienie całej cywilizacji - to dramat i chyba o to w całym tym filmie chodziło(niestety dość
kiepsko to ukazano). Efekty gry Endera przerosły najśmielsze oczekiwania admiralicji, aż im
szczęki opadły z wrażenia. Jakaś refleksja? Żadnej! Jedynie Ender uronił kilka łez... A jego
towarzysze broni? No cóż, im chyba też było żal, ale nie obcych, tylko Endera.
Faktycznie nic o obcych nie wiedzieliśmy, czy byli źli, czego szukali na ziemi (może chcieli tylko
zatankować i odlecieć?!). Jak powiedział Ender, być może oni faktycznie zbroili się, by się bronić a
nie atakować. A tu dążący do destrukcji ludzie wpadli i zniszczyli całą planetę. Gdy ta płonęła,
pierwsza myśl jaka mnie naszła, to "a gdyby to była ziemia?" Gdybyśmy odkryli kiedyś obcą
cywilizację i zaparkowali u nich w atmosferze, to też pewnie doszłoby do walki. Ale nikt przecież
nie chciałby, aby karą za to była zagłada po 50 latach...
Reasumując, pomysł fajny, efekty specjalne fajne, ale aktorstwo było do bani. Poza tym zabrakło
trochę emocji.