Zgadzam się ze stwierdzeniami, że postacie są słabo zarysowane, że wątek pomimo olbrzymiego ładunku emocjonalnego był dość banalny (jak także, że jest to sztampowy wyciskacz łez :) ). Zwróciłem jednak uwagę na inne kwestie. Film obejżałem do końca. Utrzymało mnie szczerze, dojrzale i zadziwiająco (biorąc pod uwagę inne aspekty filmu) pokazane umieranie. Film nie zdecydowanie nie zasługuje na dziesiątkę, moim jednak subiektywnym zdaniem wybija się z nurtu sztampowych filmów na tyle, by zasłużyć sobie na uwagę i pozytywną końcową ocenę.

"banalny wątek" - życie ludzkie jest banalne, miłość jest banalna, seks jest banalny, śmierć jest banalna i jakże nieuchronna...Jeśli jednak historia jest opowiedziana tak, że miesza łzy ze smiechem, potrafi wywołać wzruszenie (bez popadania w ckliwość i bicia w żałobne dzwony) i emocje - to jak dla mnie jest to coś o co chodzi w dobrym filmie. Po prostu - wysoko oceniam filmy, które pozwalają mi zapomnieć że oglądam aktorów robiących miny na planie i zaczynam przejmowac się ich fikcyjnym losem...

Tylko, że tutaj jest popadanie w ckliwość, jedyne emocje są wywołane najbanalniejszymi metodami.

Eee tam - tego bym się akurat nie czepił...Jeśli już przesadnego optymizmu i pogody ducha wobec nieuchronnego wyroku (ja po prostu czułbym zwierzęcy lęk), oraz wyglądu pary głównych bohaterów - braku cech wyniszczenia (w stadium rozsiewu mięsaka), braku tej rozpaczy w oczach - ot prawie do samego końca piękni i młodzi...

To wynika z faktu, że ten film jest wręcz cholernie sztuczny. Nie ma w nim nic prawdziwego.

Przyznam, że zaskakujące jest dla mnie takie stwierdzenie, że ten film to praktycznie głównie manipulacja na emocjach widza. I nie dlatego jest to zadziwiające, że tak nie jest, lecz tak naprawdę o to przecież chodzi w filmach, aby w taki, czy inny sposób manipulowały emocjami widza, czy to budziły lęk, strach, napięcie, innym razem doprowadzały do łez ze śmiechu, a innym jeszcze - jak właśnie w tym wypadku, wzruszały, smuciły, tudzież uderzały w najczulsze struny.
Kto tego nie rozumie lub zaczyna podnosić to jako argument na NIE, to chyba w ogóle nie powinien filmów oglądać lub sięgać jedynie po takie, które będą pozbawione oddziaływania na takie czy inne ludzkie emocje. Tylko czy są takie?
Jak bardzo życiową historię dany film by nie odpowiadał, to nadal pozostaje jedynie filmem i ten margines trzeba na to pozostawić.

Chodziło mi raczej o to, że sam film wybitny nie jest, a wysokie oceny zawdzięcza jedynie wzbudzonej litości względem głównych bohaterów. Każdy kolejny seans odwrażliwia (co jest równoznaczne z tym, że zmienia się podejście i patrzymy bardziej "trzeźwym" okiem, przez pryzmat gry aktorskiej i fabuły).

Mnie momentami irytowały sceny, w których bohaterowie oswajają śmierć. Głównie ta, w której matka dziewczyny deklaruje: "Kiedy umrzesz, będzie to dla nas ogromna strata, ale..." Jakie, kuźwa, ale? Co może wiedzieć o śmierci dziecka, ktoś kto jeszcze jej nie przeżył...

Ciągle szukamy negatywów. Po co? Banalna historia? Może. Nasze życia to przecież ciąg banałów...
Czy przypadkiem nie jest tak, że film ma wzruszać? Będąc widzem powinniśmy sobie na to pozwolić. W "realu" nie mamy na płacz czasu bądź społecznego przyzwolenia.

Wniosek nasuwa się jeszcze jeden. Ludzie zatracili umiejętność rozmowy. W wielu momentach film pokazuje przepaść miedzy dialogiem zakochanych tam, a tutaj - w naszym niewyreżyserowanym życiu.

Przeczytaj książkę,to Ci trochę wyjaśni dlaczego tak. W filmie i książce jest poruszana kwestia tego,że właśnie umieramy w połowie zdania,to jest chwila. Sądzę,że tak też można ten film określić.Nie wiemy czy Hazel umarła zaraz po Augustusie. Generalnie fabuła jest podobna do wielu tego typu filmów. W sumie cóż nowego może powstać na temat osób chorych na nowotwór. Książka jak zwykle lepsza,ale film, rzadko się to zdarza, nie odbiega od książki tak bardzo jak w przypadku filmów Bez mojej zgody czy P.S. Kocham Cię. Myślę,że dla osób które przewertowały wiele takich filmów w tej kategorii, nic nie może zaskoczyć. Ale(!) muszę przyznać,że film mnie wzruszył.

Z resztą wszystkim nam życzę,aby spotkać taką miłość,żeby każda minuta tego życia,była tą za krótką..

Film refleksyjny. Zgadzam się z każdą opinią,bo w sumie to każdy widz,ma trochę racji w swoim odbiorze.
Pozdrawiam.

Dobrze ujęte, mam podobne zdanie

Zacznijmy od tego że nasza ocena filmu zawsze się będzie zmieniać.
Ten akurat opiera się o historie które spotykają nas w życiu. Dlatego część z nas łatwo wiązała go z odpowiednimi emocjami. Zdjęcia czy aktorzy rzeczywiście nie wnoszą czegoś przełomowego.
Natomiast wysoką ocene daje za temat i ciekawą opowieść... oczywiście można trafnie zarzucić że jest to nic po za ekranizacją, ale co to zmienia?

Daje mu wysoką note, właśnie za to, że w całościowym ujęciu do mnie trafił... niestety mam wrażenie że kiedyś do niego wróce...