Do życia podobno trzeba podchodzić ze stoickim spokojem. Przyjmować bez emocji dobre i złe nowiny. Ma to jakiś sens... Nie ciesz się z sukcesów, bo szybko mogą przerodzić się w porażkę. Nie zadręczaj się porażką, bo wnet zamieni się w sukces. Także egzystuj sobie stoicko i nawet wygraną w totka przyjmij z typowym poker face.
Po co o tym piszę ? Chyba zgubiłam wątek... Albo właśnie takie spostrzeżenia nasunęły mi się po pierwszym spotkaniu z Hazel. Mam raka-ok. Jestem tykającą bombą-spoko. Nic dobrego już mnie nie czeka, ale fajne jest zjeść jeszcze jedno śniadanie z rodzicami. I tak sobie egzystowała z tym swoim stoickim spokojem. I z tym swoim rakiem i wodą w płucach. Pogodzona z losem, ale nadal trzymająca się świata żywych. Wtem... (jak to w amerykańskich filmach bywa) z nieba spadł jej czarujący przystojniak. Z drobną wadą: do pary brakowało mu jednej nogi. Ale co tam... spędźmy razem te ostatnie chwile, poprzytulajmy się, będzie fajnie jak w "Szkole uczuć". Ale,o dziwo, nie jest tak słodko-pierdząco. Owszem, american movie serwuje wyciskacza łez, ale coś urzeka w tej historii. Chyba to, że są momenty kiedy zapominamy, że patrzymy na bohaterów z określonym terminem ważności... Aż tu nagle bęc: Witamy w rzeczywistości.
Cóż, polecam.